21. Sprawy do załatwienia

Rozdział miał się pojawić w święta, ale coś mi nie wyszło. Życzę wam spóźnionych wesołych świąt i szczęśliwego Nowego Roku! ^.^ Wpadłam na pomysł, żeby zrobić notatkę "Gabinet dyrektora, czyli trochę o mnie". Co wy na to? Napiszcie w komentarzu! ^.^ Dziękuję za ponad 22 tysiące wyświetleń! :) Rozdział dedykuję Em, kochana wracaj do formy! ;*

____________________________________________________

Dni mijały jeden za drugim. Można odnieść wrażenie, że hogwartcki czas płynie parę razy szybciej niż normalny. Tak więc minęło już sporo czasu, odkąd hogwartczycy przyjechali do zamku. Ludzie z Ministerstwa zdążyli już wyjechać, chociaż ich pobyt przedłużył się o kilka dni. Przydział do domów się zakończył, wydawało się nawet, że uczniowie zaczęli przyzwyczajać się do nowych osób i otocznia. Jednak nawał prac domowych dawał się we znaki, uderzył nas tak nagle i niespodziewanie, że nie mieliśmy czasu, ani nawet ochoty na nic.

Zanim się obejrzałam, minął już mroźny styczeń, zastąpiony równie chłodnym lutym. Pod koniec stycznia Lily obchodziła urodziny. Wraz z dziewczynami zorganizowałyśmy dla niej przyjęcie-niespodziankę w naszym dormitorium. Nie trzeba mówić, że na zajęciach następnego dnia byłyśmy nieżywe, z powodu nieprzespanej nocy. Jednak świetnie się razem bawiłyśmy.

Rzadko spotykałam na swojej drodze Huncwotów. Zdarzyło mi się czasami usłyszeć „Evans, umówisz się ze mną”, jednak nie miałam bezpośredniego kontaktu z Jamesem, Syriuszem, Peterem, czy nawet Remusem. Huncwoci wychodzili z zajęć jako pierwsi, znikali tak szybko, jak się pojawili, a także nie pokazywali się na posiłkach, do tego drzwi do ich dormitorium były wiecznie zamknięte.

Z Remusem nie spotkałam się od momentu ceremonii przydziału naszego rocznika, czyli ponad 2 tygodnie. Odniosłam wrażenie, że on stracił ochotę na rozmowę ze mną, przez co miałam trochę czasu na przemyślenie tego wszystkiego. Brakowało mi długich rozmów z nim, wspólnego odrabiania prac domowych, grania w szachy, a także biegania po błoniach i odwiedzania Hagrida. Chciałam go odzyskać, pragnęłam mieć znowu przy sobie mojego najlepszego przyjaciela.

8 osób w jednym małym dormitorium naszego rocznika to prawdziwa mordęga. Spędzanie czasu ze sobą w każdy wieczór był bardzo męczący, zwłaszcza jeśli chodzi o toaletę. Poza tym w pomieszczeniu panował nieporządek. Parę z nas dbało o sypialnię jak tylko się dało, ale już po jakimś czasie przekonałyśmy się, że bez sensu jest sprzątać, bo i tak po godzinie te same rzeczy lądowały na podłodze. Poza tym codziennie rano przeprowadzałyśmy bitwę o łazienkę. Po paru dniach stwierdziłam, że wcześniejsze wstawanie jednak ma sens.

W końcu nadszedł jeden z bardziej wyczekiwanych dni w roku, czyli Walentynki. Żeńska część szkoły była bardziej podekscytowana niż męska, jednak praktycznie każdemu udzielił się walentynkowy nastrój. Samotni, którzy nie mieli partnera, robili wszystko, żeby na ten dzień sobie znaleźć tą osobę. Wyjście do Hogsmeade odbywało się jutro, ponieważ nauczyciele nie odwołali piątkowych zajęć. Jak to się mówi, najpierw obowiązki, później przyjemności.

Na zegarze wybiła właśnie 6:00, a ja już byłam gotowa na zajęcia. Dormitorium wypełniało chłodne powietrze, wieczorem zapomniałyśmy włączyć piecyk, który stał na środku pomieszczenia, aby wypełniał sypialnie ciepłem. Moje niebieskie tęczówki skierowały się w stronę okna. Z nieba wciąż padał śnieg, zapełniając błonia jeszcze większą warstwą białego puchu. Miałam nadzieję, że za niedługo śnieg stopnieje i nastanie wiosna.

W dormitorium można było usłyszeć ciche oddechy śpiących współlokatorek. Tylko Dorcas siedziała na swoim łóżku i zawzięcie notowała coś na pergaminie. Jej brązowe włosy opadały falami na gołe ramiona. Meadowes była chyba najładniejszą dziewczyną z naszego rocznika, śniada cera i żywe, piwne oczy rzucały się w oczy. Zawsze chciałam wyglądać tak jak ona. Tamtego dnia, gdy rozmawiała z Maurą, pokłóciła się z nią i od tamtego czasu Dorcas nie starała się z nią porozmawiać.

Przeniosłam spojrzenie na mnie. Krawat z barwami Gryffindoru miałam zawiązany mocno pod szyją. Na szarym hogwarckim swetrze wyszyte było godło domu lwa, a pod nim kryła się wyprasowana biała koszula. Na to miałam czarną szatę, także z wyszytym godłem. Spódniczka sięgała mi przed kolano, a grube rajstopy chroniły moje nogi przed zimnem. Na stopach miałam czarne buty z niewysokim, przepisowym obcasem. Od V rocznika dziewczyny mogły nosić wyższe obcasy. Blond włosy związałam w dwa warkocze, które sięgały mi za pierś.

Wzięłam ze sobą spakowaną torbę na dzisiejszy dzień i wyszłam z pomieszczenia. Pokój Wspólny był praktycznie pusty, ozdobiony mnóstwem serduszek. Gdzieniegdzie dostrzegłam jemiołę i małe kupidyny, które rozsypywały po pomieszczeniu płatki róż i brokat. Podeszłam do tablicy, gdzie zawieszone były ogłoszenia. Najważniejsze informacje oczywiście były najbardziej widoczne, rzucające się w oczy. Ujrzałam notatkę o wyjściu do Hogsmeade, a także parę propozycji z ofertą wyjścia do wioski.

Odwróciłam się i dostrzegłam, że tylko jedna osoba znajdowała się w pomieszczeniu i siedziała w fotelu przed kominkiem. Przystanęłam, widząc brązową czuprynę Remusa. Chłopak był całkowicie pochłonięty czytaniem książki. Jeszcze mnie nie zauważył, więc miałam szansę na powrót do dormitorium. Nie wiedziałam, kiedy wstrzymałam oddech. Westchnęłam cicho i bezszelestnie ruszyłam w kierunku Remusa. 

– Mogę się przysiąść? – zapytałam, gdy stanęłam tuż przy nim.

Chłopak zaskoczony obecnością innej osoby, gwałtownie podniósł głowę. Nasze spojrzenia się spotkały. Słyszałam kiedyś, że przez patrzenie drugiej osobie w oczy można odczytać i dostrzec duszę człowieka. I właśnie to zrobiłam. Zobaczyłam przed sobą Remusa, którego poznałam w sklepie Ollivandera. Remusa, który opowiedział mi wszystko o Hogwarcie. Remusa, tego dobrego, pomocnego i kochanego Gryfona. Remusa, w którym zawsze miałam oparcie. Prawdziwego Remusa. Mojego najlepszego przyjaciela.

I teraz doskonale widziałam głębokie wory pod jego oczami, zmęczoną twarz i bardzo wyraźne blizny na jego ciele. Zmierzwione brązowe włosy zdobiły jego twarz, a ciepłe, miodowe oczy spoglądały wprost w moje. Przymknął książkę, przytrzymując swoimi długimi, smukłymi palcami stronę, na której skończył.

– Pewnie – odpowiedział i przesunął się, robiąc mi miejsce.

Usiadłam obok niego. Chciałam ponownie złapać między nami kontakt wzrokowy, jednak teraz to on odwracał spojrzenie. W myślach zaczęłam ponownie liczyć plamki w jego miodowych tęczówkach. Wzrokiem badałam każdą jego bliznę na twarzy, ślady po jego comiesięcznych przemianach i torturach. Niestety, pełnia wypadała również dzisiaj.

– Chciałeś porozmawiać po ceremonii przydziału – powiedziałam, przerywając ciszę. – Trochę musiałeś poczekać – zaśmiałam się nerwowo.

Remus skierował na mnie swoje badawcze spojrzenie. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem, jednak Remus po chwili westchnął ciężko, ukrywając twarz w dłoniach. Był tak blisko mnie, a ja bałam się go dotknąć. Chciałam przeczesać jego brązowe włosy, które opadały mu na czoło, jednak nie mogłam, nie miałam siły by to zrobić.

– Chcę po prostu odzyskać mojego najlepszego przyjaciela – szepnęłam.

Zaczęłam bawić się rąbkiem szaty, unikając spojrzenia jego smutnych, miodowych tęczówek. Czarny materiał odwracał moją uwagę od przyjaciela. Szarpałam palcami za rękaw ubrania, robiąc wszystko, by nie popatrzyć się mu w oczy. Nie miałam na to siły, byłam cholernym tchórzem.

– Przyjaciela – szepnął, wpatrując się w kominek. – Czyli dla ciebie nasz pocałunek nic nie znaczył? Byłem głupcem, myślałem, że jest inaczej.

Dosłownie mnie zatkało. Przerwałam wykonywaną czynność, poczułam się tak, jakby świat stanął w miejscu, jakby czas zatrzymał się tylko dla naszej dwójki. Odniosłam wrażenie, że nawet tykanie zegara ucichło. Wpatrywałam się w Remusa ze zdziwieniem, nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Najlepsze było to, że mi na nim zależało.

– Wiesz Kate – kontynuował – przez te wszystkie lata – nabrał powietrza, ręką przeczesując włosy – ja pragnąłem to zrobić. Chciałem poczuć twoje usta przy moich. I moje marzenie się spełniło. Wtedy, u Jamesa, byłem jak w transie. Wiem, że nie możesz dać mi od siebie więcej, nie mogłabyś być z takim chłopakiem jak ja. Nie jestem ciebie wart. Dla mnie – spojrzał wprost w moje oczy – jesteś najlepszą osobą, którą poznałem.

Serce mi stanęło, a krew przestała płynąć przez żyły, kończąc swój bieg przez moje ciało. Bałam się wykonać jakikolwiek ruch, nie wiedziałam co powiedzieć, byłam w szoku. Czułam się jak sparaliżowana, byłam największą szczęściarą w życiu, ponieważ czułam do niego to samo.

– I nawet gdybym miał cię stracić, musiałem ci to wyznać – zakończył. – Chciałem ci to powiedzieć teraz, bo za niedługo muszę jechać do mamy. Znowu się rozchorowała – w jego głosie można było wyczuć smutek.

Dalej byłam w szoku i nie wiedziałam co powiedzieć. A Remus po prostu wstał i zaczął iść w stronę schodów prowadzących do dormitorium chłopców. Chciał mnie teraz zostawić. Zszokowaną, z myślami biegnącymi mi przez głowę. Znalazłam w sobie resztki odwagi, z oczami utkwionymi w kominku, wzbierała się we mnie wściekłość.

                – Dlaczego ciągle mnie okłamujesz? – zapytałam.

Remus odwrócił się w moim kierunku zdziwiony. Czułam na sobie jego spojrzenie, jednak ja nie oderwałam wzroku od ognia. Kątem oka jednak dostrzegłam jego ruch. Jego ramiona nieznacznie się przygarbiły, a ręką  ponownie nerwowo przeczesał swoje brązowe włosy. Niepewnie rozglądnął się pomieszczeniu, po czym zaczął iść wolnym krokiem w moją stronę. Kucnął przede mną i niepewnie oparł dłonie o moje kolana.

– Jakim sposobem cię okłamuję? – zapytał, próbując nabrać swojemu głosowi pewny ton, jednak przychodziło mu to z trudem.

– Doskonale wiem, że nie jedziesz do swojej mamy – Remus drgnął – twoja mama jest przecież całkowicie zdrowa. Wiem, że mnie okłamujesz, ale myślałam, że mi ufasz.

– Nic przed tobą nie ukrywam! – krzyknął, odsuwając się ode mnie, a ja zdziwiłam się, gdy chłopak uniósł na mnie głos.

– Możemy już nie kłamać? – zapytałam zmęczona.

– Ale Kate, nie okłamuję cię!

Popatrzyłam na niego smutnym wzrokiem. Byłam rozczarowana i zła, że ciągle przede mną próbował ukryć to, że jest wilkołakiem. Myślałam, że oboje sobie ufamy. Powinniśmy być z sobą szczerzy, jednak on dalej brnął w swoje kłamstwa, dalej i dalej, coraz głębiej.

– Czyli chcesz mi powiedzieć, że akurat kiedy wypada pełnia, twoja mama jest chora? – zapytałam ponownie. – Czy chcesz mi powiedzieć, że wcale nie znikasz w każdy miesiąc, kiedy jest pełnia. To znaczy, że chcesz mi powiedzieć, że nie jesteś wilkołakiem, prawda?

Remus rozszerzył oczy ze zdziwienia. Cofnął się ode mnie krok, przestraszony i zmieszany. Odwrócił wzrok od moich tęczówek i starając się coś wydusić, jednak nie potrafił. Był jak ryba wyjęta z wody, próbował zaczerpnąć powietrza, jego klatka piersiowa unosiła się szybko w górę i w dół. Dostrzegłam na jego czole i szyi kropelki potu.

– A więc wiesz – powiedział – jestem potworem, jestem cholernym potworem! – cofnął się ode mnie o jeszcze parę kroków. – Powinnaś iść do Dumbledore’a, niech wyrzuci mnie ze szkoły! Bo jestem potworem i mogę skrzywdzić osoby, na których mi zależy! – krzyknął.

– Remus! – wstałam z miejsca i zaczęłam iść w jego kierunku. Z każdym moim krokiem on coraz bardziej się cofał. – Ty nic nie rozumiesz! Nic a nic!

– Nie podchodź do mnie, jeszcze ci coś zrobię! – krzyknął.

Nie zastanawiając się co robię, podeszłam do niego szybkim krokiem. Chwyciłam go za podkoszulek i szarpnęłam mocno w swoim kierunku. Zbliżyłam swoje usta do jego, łącząc w pocałunku. Chłopak był zaskoczony, ale po chwili odwzajemnił pocałunek, kładąc swoje ręce na moich biodrach. Usłyszałam, jak książka spada na podłogę z trzaskiem.

Tego właśnie potrzebowałam. Przez dotyk jego ciepłych dłoni przeszedł mnie dreszcz. Jego wargi były delikatne, wydawało mi się, że idealnie pasują do moich. Nie wiem po jakim czasie, ale w końcu oderwałam się od niego, patrząc w jego iskrzące miodowe oczy. Uśmiechnęłam się w jego kierunku, po czym szybko pobiegłam schodami w górę, do dormitorium.

***

Zrobiłam to, co chciałam od dawna. Wyjawiłam Remusowi, że wiem o jego tajemnicy i z własnej woli pocałowałam go. Pragnęłam zrobić to od tak dawna, a nigdy nie miałam na to odwagi. Na samą myśl o tym uśmiechnęłam się sama do siebie. Mimo, że to wydarzyło się parę godzin temu, ja wciąż to wspominałam, chciałam to przeżyć jeszcze raz.

Rozglądnęłam się po klasie Historii Magii. Większość osób spała, jednak były też takie, co bezczynnie siedziały, wpatrując się w unoszącego się przed nami ducha, profesora Binnsa. Historię Magii mieliśmy z Krukonami. Oparłam głowę o dłoń i zaczęłam rysować przeróżne kształty na pergaminie.

Profesor Binns zanudzał uczniów swoim monotonnym głosem. Starałam się robić notatki, jednak było to bardzo trudne ze względu na jego senny ton. Poza tym siedziałam w przedostatniej ławce, przez co większość informacji do mnie nie dochodziła. Poczułam mocne szturchnięcie w ramię i omal moja głowa nie zetknęła się z ławką. Oderwałam się od swoich myśli, spoglądając wprost na moją rudowłosą przyjaciółkę. Uniosłam brwi w pytającym geście, a ona spojrzała na profesora, który nie zwracał uwagi na śpiących uczniów.

– Luke chce cię pożreć wzrokiem – wyszeptała, delikatnym kiwnięciem głowy wskazując chłopaka.

Podniosłam głowę, odgarniając niesforny kosmyk z czoła. Luke siedział w tym samym szeregu co ja, dwie ławki dalej i uporczywie się we mnie wpatrywał. Gdy napotkał moje spojrzenie rzucił w moją stronę kulkę papieru. Wiadomość wylądowała tuż przede mną. Napotkałam pytające spojrzenie mojej przyjaciółki, przez co wzruszyłam ramionami. Za sobą poczułam czyiś ruch. Odwróciłam głowę w tamtym kierunku i dostrzegłam Jamesa pochylającego się nad ławką. Uśmiechnął się i wyszeptał do w stronę rudowłosej: „Evans, umówisz się ze mną?” Lily gwałtownie odwróciła się w stronę Pottera, od razu zaczynając się z nim kłócić. Przewróciłam teatralnie oczami i rozwinęłam pergamin, ukazując tym samym parę prostych słów.

PROSZĘ BĄDŹ DZISIAJ O PIĄTEJ W BIBLIOTECE. MUSIMY POROZMAWIAĆ.

Zmarszczyłam brwi i ponownie spojrzałam na niego, jednak on już nie zwracał na mnie uwagi. Westchnęłam ciężko i położyłam głowę na ławce. Byłam wykończona, ale i szczęśliwa, że załatwię dwie sprawy w jeden dzień. I jak na razie wszystko szło w dobrym kierunku.

***

Wpół do piątej po południu wyszłam z dormitorium i udałam się w stronę biblioteki. Pomieszczenie znajdowało się na piątym piętrze. To właśnie tam uczniowie Hogwartu udawali się, aby odrobić prace domowe. Mimo to, że było to najbardziej odpowiednie miejsce do nauki, hogwartczycy nie lubili tam przebywać.

Dzisiaj na szczęście zajęcia dla Gryffindoru się zakończyły, dlatego mogłam się przebrać z mundurka w parę ciepłych ubrań. W zamku zawsze było zimno, szczególnie w lochach. Na eliksirach uczniowie tylko pragnęli zapalić ogień pod swoim kociołkiem, aby trochę się ocieplić.  Z doświadczenia wiem, że na dwugodzinne zajęcia trzeba zabrać ze sobą trzy najgrubsze swetry, jakie się posiada.

W końcu stanęłam przed drzwiami biblioteki. Popchnęłam wielkie wrota i moim oczom ukazało się mnóstwo regałów z najróżniejszymi księgami. Nad sufitem zwisało parę świec, które dawały lekki blask. Za swoim biurkiem siedziała stara bibliotekarka, pani Daquin. Rzuciła w moim kierunku podejrzliwe spojrzenie, jednak widząc, kto zawitał do jej królestwa, posłała mi delikatny uśmiech.

Pani Daquin miała na oko dziewięćdziesiąt lat. Była francuską i za młodu uczęszczała do Akademii Magii Beauxbatons. Wszyscy przywykli do jej sposobu bycia, kochała książki bardziej od ludzi, a jeśli ktoś przez przypadek upuścił jej „skarby” od razu pojawiała się obok, wrzeszcząc na przestraszonego ucznia. Mimo to Pani Daquin nie była aż taka zła. Codziennie pojawiała się na wieczornych ucztach, poza tym była przemiłą kobietą. W Hogwarcie były osoby, które lubiła traktowała ze szczególną troską, zupełnie jak własne dzieci. Muszę przyznać, że zaliczałam się do tej niewielkiej garstki ludzi.

Minęłam staruszkę, przechodząc obok jej biurka przywitałam się z nią i udałam się w poszukiwaniu Luke’a. W bibliotece było mniej osób niż się wydawało. Obeszłam praktycznie całe pomieszczenie, ale nie dostrzegłam nigdzie mojego brata. W końcu minęłam ostatni zakręt i zauważyłam go.

Siedział zaczytany w książkę. Przebrał się już z szat, mimo że wieczorem miał jeszcze zajęcia astronomii. Jego blond włosy były już nico przydługie, opadała mu na czoło, praktycznie zasłaniając jego bystre niebieskie oczy, które uważnie śledziły tekst zapisany w grubym tomie.

Pewnym krokiem ruszyłam w jego stronę. Odsunęłam krzesło od okrągłego stolika i przysiadłam się do Krukona. Chłopak oderwał wzrok od lektury i spojrzał wprost na mnie. Uśmiechnęłam się delikatnie, czym zaskoczyłam sama siebie.

– Przyszłaś – jego głos był pełen ulgi i brzmiał jak westchnięcie – myślałem, że się nie pojawisz.

– Powiem ci szczerze, że trochę mnie zaskoczyłeś – wyznałam, przez co Luke posłał mi zaskoczone spojrzenie. Przewróciłam oczami.

– No tak. Chciałem trochę z tobą porozmawiać. Nie było za bardzo okazji po świętach, ani później też nie… – przeczesał nerwowo blond czuprynę palcami.

– A więc? – przerwałam mu

Luke popatrzył się na mnie łagodnym spojrzeniem przez co się rozluźniłam. Dosunęłam krzesło do stolika. Oparłam łokcie o dębowy blat, oczekując na to, co mój brat powie. Chłopak widząc moje zaciekawienie uśmiechnął się delikatnie i usiadł w takiej samej pozycji na raz. Moje oczy zabłysły z rozbawienia.

– Może na początku powiem ci, co się wydarzyło w domu dziecka – powiedział, na co ja pokiwałam delikatnie głową. – Przeszło mi przez słuch, że powiedziałaś panu Potterowi o tym, co się tam dzieje. No więc aurorzy teleportowali się akurat w momencie, kiedy Irene znęcała się nad jednym z młodszych dzieciaków. Użyła zaklęcia niewybaczalnego w złym momencie. Aurorzy to zobaczyli i od razu zamknęli ją w Azkabanie. Podobno ma być jakaś tam rozprawa, ale ja nie wiem nawet po co, przecież mają dowody.

– W końcu ktoś zobaczył jak was traktowała przez te wszystkie lata – powiedziałam, muskając jego dłoń. Luke uśmiechnął się delikatnie.

– Teraz nie ma tam takiego motłochu. Mieliśmy luz, bo Vanessa przejęła dowodzenie. Dzieciaki w końcu mogą spokojnie biegać po całym budynku, nawet zrobiło się tam przytulniej – przewrócił oczami. – Vanessa musiała oczywiście wszystko pozmieniać. Ale mam nadzieję, że będzie tak zawsze. Chociaż to skończyło się za szczęśliwie, nie uważasz? – pokiwałam głową, zgadzając się z jego słowami.

Luke oparł się o oparcie swojego krzesła i westchnął trochę zdenerwowany. Widząc jego reakcje sama zaczęłam być niespokojna, coraz bardziej wierciłam się na swoim miejscu. W końcu chłopak spojrzał w moje tęczówki. Miałam dokładnie takie same jak on, koloru spokojnej tafli oceanu. Teraz dostrzegłam nasze podobieństwo. Ten sam mały nos, taki sam kształt ust i oczu. Na pewno był przystojny.

– Ale nie o tym chciałem z tobą porozmawiać – wyznał. – No więc, nie wiem, czy rodzice ci to mówili. Nasi rodzice – zdenerwował się tak mocno, że gdybym nie wiedziała, co chce on mi przekazać, pewnie bym tego nie zrozumiała – jestem twoim bratem.

Te słowa potwierdziły list od rodziców i nasze podobieństwo do siebie. Mimo że nie pamiętałam za dużo z dzieciństwa, wszystkie wspomnienia zaczęły do mnie przypływać, powracać do mojej świadomości. Przymknęłam powieki, zatracając się w jednym z nich.

***

Miałam cztery lata. Luke huśtał się na huśtawce, a tata popychał ją, wprawiając w coraz szybszy ruch. Włosy mojego brata były trochę przydługie, jego blond grzywka praktycznie zasłaniała jego niebieskie oczy. Chłopak szczerzył się, ukazując brak górnej jedynki w szczęce.

Ja z mamą siedziałyśmy na ławce naprzeciwko, jedząc lody. Żar ze słońca roztapiał nam smakołyk, przez co waniliowy przysmak pełzł mi przez nadgarstek i lądował na ziemi. W końcu tata i Luke dołączyli do nas. Mój brat był ode mnie parę centymetrów wyższy. Chłopczyk znowu się uśmiechnął i szturchnął moje ramię, krzycząc „berek”.

Zapiszczałam i zaczęłam biec za bliźniakiem, który był już dobry metr przede mną. Kątem oka zauważyłam, jak rodzice uśmiechają się i przytulają się do siebie, wzrokiem podążając za naszą dwójką. Byłam już praktycznie obok Luke’a, ale pech chciał, że potknęłam się o wystający korzeń drzewa. Przewróciłam się, a moje ciało zaryło o kamienie leżące na dróżce. Lód, który miałam dalej w dłoni, wypadł mi i wylądował na żwirowej.

Rodzice zmartwieni byli już przy mnie, jednak ja nie przejęłam się bólem i ruszyłam z powrotem za bratem. Dopiero gdy go dogoniłam i powiedziałam „Berek! Nie ma oddawania!”, przystanęłam i spojrzałam na siebie. Z kolana i łokcia ciekła mi krew, a sukienka, którą miałam na sobie była rozerwana. Luke podszedł do mnie i wyciągnął z kieszeni chustkę, wycierając krew z mojego łokcia. Zaśmiałam się i przytuliłam go do siebie, a z moich policzków ciekły łzy. Miałam najukochańszego brata na ziemi.

***

Otrząsnęłam się ze wspomnienia. Nie wiem kiedy wstałam i rzuciłam się Luke’owi na szyję. Z moich policzków spływały łzy, gubiąc się w czarnym swetrze mojego brata. Oboje staliśmy, przytulając się do siebie. Szepnęłam cicho „wiem, że jesteś moim bratem” i jeszcze bardziej się rozpłakałam.

W końcu oderwałam się od niego i otarłam łzy z policzków. Chciałam coś powiedzieć, ale nie wiedziałam co, po tylu latach odzyskałam brata. Nasza rodzina zaczęła się powoli kompletować. Nagle z moich ust zaczęły wypływać potoki zdań. Kazałam Luke’owi usiąść i rozpoczęłam długi monolog, a zdania same układały się w mojej głowie. Zaczęłam opowiadać mojemu bratu o naszej rodzinie, ciociach i wujku. Wyciągnęłam z torby list i oboje dokładnie go przeanalizowaliśmy. Po chwili szeptem zastanawialiśmy się nad ciocią Nicole i ciocią Wendy. Dotarcie do nich na pewno było bardzo trudne, a na odpowiedź mogliśmy czekać bardzo długo. Dlatego oboje postanowiliśmy, że przy najbliższej okazji udamy się do Dumbledore’a i poprosimy go o małą przysługę. Obiecałam Luke’owi, że w wakacje zaprowadzę go do naszego starego domu w Londynie.

Rozmawialiśmy ze sobą bardzo długo, po jakimś czasie udaliśmy się na spacer po zamku, ponieważ pani Daquin wygoniła nas z biblioteki z powodu późnej pory. Poznawaliśmy się od początku, jako bliźniaki mieliśmy ze sobą wiele wspólnego i choć dzieliły nas charaktery i upodobania, oboje rozumieliśmy się bez słów. Czułam się tak, jakbym odzyskała swoją brakującą połowę. I było mi z tym bardzo dobrze.

Do dormitorium wróciłam bardzo późno, nie wiedziałam, kiedy ten czas zleciał, ale byłam z siebie zadowolona, a przede wszystkim dumna, że zebrałam w sobie odwagę i porozmawiałam z Lukiem i Remusem. Spać poszłam praktycznie w momencie, kiedy moja głowa dotknęła poduszki. Tej nocy nic mi się nie śniło. 

***

Następnego ranka w naszym dormitorium panował istny chaos. Obudziłam się przez hałas spowodowany krzątaniem się moich współlokatorek. Dziewczyny biegały w poszukiwaniu swoich rzeczy, kiedy ja jeszcze spokojnie leżałam w swoim ciepłym łóżku, patrząc jednym okiem na zamieszanie. Było już dawno po śniadaniu i nadchodził czas wyjścia do Hogsmeade, jednak ja nadal nie ruszyłam się z łóżka.

– Kate, śpisz? – usłyszałam nad sobą czyiś głos, więc skierowałam spojrzenie w tamtym kierunku.

Nade mną stała Lily. Jej oczy świeciły zdrowym blaskiem. Rude włosy opadały na ramiona, a piegi powoli zaczęły pojawiać się na jej twarzy. Ubrana była w brązową sukienkę z długim rękawem i sięgała jej przed kolano, miała na sobie czarne grube rajstopy i botki. W ręce trzymała płaszcz, a na szyi zawiązany już miała szalik.

– Nie śpię – odparłam.

– Nie idziesz do Hogsmeade? – zapytała zdziwiona, siadając na rogu mojego łóżka. Pokręciłam głową. – Jak to nie? Teraz idziesz, choćbym miała odwołać spotkanie z Markiem! – Wstając pociągnęła mnie za rękę, zmuszając tym samym do przyjęcia pozycji siedzącej.

– Nie idę, Lily – powiedziałam. – Idź z Markiem, czekałaś na to tak długo! A ja może odwiedzę Hagrida, bo dawno u niego nie byłam.

Lily westchnęła, przewracając oczami. Zaczęła mnie namawiać, jednak dopiero po paru minutach w końcu skapitulowała i wyszła z pomieszczenia, życząc nam wszystkim miłego dnia. Już pół godziny później w pomieszczeniu zostałam tylko ja, Alice i Mary.

– Tak szczerze – zaczęła Alice – poszłabym do Hogsmeade, ale nie mam z kim. Nikt mnie nie zaprosił.

Spojrzałam w jej kierunku. Siedziała na swoim łóżku, bawiąc się paznokciami. Brązowe włosy związała w koka, a szare oczy wydawały się przygaszone. Byłam pewna, że Alice oczekiwała, że ktoś ją zaprosi.

Obok Alice znajdowała się Mary, gładząc ją delikatnie w plecy. Jej rodzice byli mugolami, właścicielami sklepu warzywnego, jednak ona nie wstydziła się tego, wręcz przeciwnie. Opowiadała nam, jacy jej rodzice są wspaniali i jak bardzo ją kochają. Mary była osobą, którą nie można było nie lubić. Nie wdawała się w kłótnie, była przyjazna i delikatna.

– Walentynki to najgłupsze święto jakie widział świat – powiedziała Alice, patrząc w dal. – Kto  by chciał to świętować. To niedorzeczne.

Zrobiło mi się jej żal. Może mówiła tak z rozpaczy, ale zauważyłam, że po prostu Kingston zaczyna tracić nadzieję. Widząc jej smutne oczy naprawdę pragnęłam coś dla niej zrobić. W głowie zaczęłam ustawiać sobie plan.

Wstałam z łóżka i ubrałam na siebie bluzę. Szybko wyszłam z pomieszczenia, mając nadzieję, że natknę się gdzieś na Franka, uważałam, że pasuje on do Alice, dlatego chciałam zrobić wszystko, aby zostali ze sobą sam na sam. Zbiegłam szybko po schodach. Będąc w Pokoju Wspólnym zauważyłam, jak Longbottom idzie wraz z Gregiem w stronę portretu Grubej Damy. Szybko do nich podbiegłam, tym samym ich zatrzymując.

– O cześć Kate – przywitał się ze mną Frank – nie idziesz do Hogsmeade? – zapytał.

– No właśnie chciałam się was zapytać, czy macie jakieś plany – odparłam.

Frank wymienił z Gregiem zaskoczone spojrzenie, jednak po chwili oboje pokręcili głowami.

– No to świetnie! Co wy na to, aby urządzić małe wyjście do Hogsmeade? Wy, Mary, Alice i ja? – uśmiechnęłam się najszerzej jak mogłam.

– Czemu nie – powiedział Greg, wzruszając ramionami.

– No to świetnie! Za pół godziny będziemy gotowe – odpowiedziałam i szybko ruszyłam do dormitorium.

Wpadłam do pomieszczenia jak strzała. Dziewczyny posłały mi zaskoczone spojrzenie, przez co uśmiechnęłam się delikatnie. Pierwszy punkt mojego planu został zrealizowany, co wprawiło mnie w doskonały humor.

– Zbierajcie się – widząc ich pytające spojrzenia, dodałam – idziemy do Hogsmeade. Zero sprzeciwu. Już jesteśmy umówione i mamy tylko pół godziny na przygotowanie się.

Dziewczyny o nic nie pytały, tylko zaczęły się powoli ubierać. Zauważyłam, że humor im się poprawił, dzięki czemu mi ulżyło. Teraz tylko musiałam zaliczyć pozostałe punkty mojego planu. I miałam nadzieję, że to wypali.