18. Dom tajemnic

Hej wszystkim! Tak wiem, obiecałam, że dodam parę rozdziałów w sierpniu i postaram się tego dokonać! Z tym rozdziałem miałam bardzo, ale to bardzo duży kłopot. Cały lipiec nie miałam dostępu do urządzeń elektrycznych, ponieważ byłam na obozie harcerskim. Gdy wróciłam do domu, na następny dzień musiałam jechać na tydzień do babci - moja babcia nie ma komputera - co oznaczało, że kolejny tydzień nie przyniesie nic nowego do jeszcze nie zaczętego rozdziału. No i W KOŃCU wróciłam do domu. Rozdział miałam napisany w połowie i wszystko byłoby pięknie, gdyby komputer nie odmówił mi posłuszeństwa! Po prostu się zepsuł! Aktualnie korzystam z laptopa mojego brata, do którego nie mam dostępu codziennie! Blokadą też jest hasło :/ Musiałam od początku zacząć pisać rozdział i powiem wam szczerze, że miał on wyglądać o wiele inaczej, ale musiałam wymyślić coś na szybko...

Chciałam też poinformować, że możecie do mnie pisać i zadawać pytania na:

asku

facebooku

Ponadto zapraszam do zakładki "Komórka na miotły", gdzie znajdują się polecane przeze mnie blogi! :)

Rozdział dedykuję wszystkim osobom, które są z kimś pokłócone.

Pozdrawiam! ~V

_______________________________________________________

W środku cała wrzałam. Snape dobrze wiedział, że straciłam rodziców, a wzmianka o nich sprawiła, że gniew wypełnił każdy cal mojego ciała. Ślizgon dalej uśmiechał się kpiąco, dobrze wiedział, że wyprowadził mnie z równowagi. Błyskawicznym i gwałtownym ruchem wyciągnęłam różdżkę z kieszeni, kierując prosto w haczykowaty nos Snape’a. Chłopak zaskoczony, ale także przerażony cofnął się parę kroków do tyłu.

Lily krzyknęła, szybko stając pomiędzy nami, ponieważ Severus też wyciągnął różdżkę i mierzył ją prosto we mnie. Evans wyciągnęła ręce na boki, wyglądało to tak, jakby chciała odciągnąć nas od bójki. Lily posłała mi błagalne spojrzenie, przez co zmarszczyłam brwi. Z głośnym westchnieniem schowałam różdżkę do kieszeni i dopiero wtedy rudowłosa skierowała wzrok na Snape’a.

Ślizgon, który stał pod drzwiami, był gotowy do ucieczki, chociaż to teraz to ja byłam bezbronna. W mojej głowie pojawiła się myśl, że jest on okropnym tchórzem, przez co prychnęłam pod nosem. Snape chował się za moją przyjaciółką i dopiero wtedy, kiedy dla zachowania pozorów ją objął, schował różdżkę do kieszeni.

Od momentu, gdy po raz pierwszy ujrzałam Severusa wiedziałam, że na pewno go nie polubię. Był wtedy z Lily na Pokątnej, znał ją znacznie dłużej ode mnie, ale czy to coś zmieniało? Snape miał ambicje, jak każdy Ślizgon chciał być kimś. Nienawidził mugolaków (jedynym wyjątkiem była Lily), od zawsze fascynował się Slytherinem. Przyjaźń Gryfonki ze Ślizgonem była źle widziana w Hogwarcie, dom lwa i węża nigdy za sobą nie przepadał.

Nigdy nie miałam odczucia, żeby Severus miał w życiu źle. Próbował dostosować się do otoczenia i powoli zaczął zadawać się ze złymi osobami. Nie była to wielka przyjaźń, jednak Avery i Mulciber, starsi Ślizgoni, byli naprawdę okrutni. Wiele razy widziałam ich, jak dręczyli młodsze i słabsze od nich osoby. Wiele razy próbowałam uświadomić Lily, że Severus zaczął spędzać z nimi więcej czasu, jednak ona uznała, że to nic takiego. Miałam przeczucie, że w takim towarzystwie Snape przejdzie na ciemną stronę mocy i zacznie fascynować się czarną magią i samym Voldemortem, co z tym idzie, będzie chciał oczyścić świat z „brudnej krwi”. Nie mogłam dopuścić do tego, aby przez Snape’a moja najlepsza przyjaciółka cierpiała.

– Co się z wami dzieje? – zapytała Lily. – Skaczecie sobie do gardeł bez żadnego powodu! Zróbcie to dla mnie i powstrzymajcie się przed zabiciem siebie nawzajem. Wiecie, że oboje jesteście dla mnie bardzo ważni, jesteście moimi przyjaciółmi i wierzę, że wy też moglibyście się zaprzyjaźnić. Zakopcie ten topór wojenny, doskonale wiem, że byście się dogadali.

Mówiąc to, złapała Severusa za rękę i to samo zrobiła ze mną. Snape prychnął na tyle cicho, że nie usłyszała tego Evans. Za to ja spojrzałam spode łba na Ślizgona. Myślę, że oboje zgadzaliśmy się w jednej rzeczy, uważaliśmy ten pomysł za absurdalny.

– Nie, Lily – powiedziałam ostro, wyrywając dłoń z jej uścisku. – To szaleństwo twierdzić, że moglibyśmy się ze sobą zaprzyjaźnić. Dobrze o tym wiesz, że się nienawidzimy.

– Ale, Kate – zaczęła, najwyraźniej zmieszana. W jej oczach pojawiły się łzy, jednak tym razem nie chciałam i nie potrafiłam ulec jej prośbą. – Przecież broniłaś Seva przed Potterem i Blackiem, kiedy oni się nad nim znęcali! Zrobiłaś to dla niego.

Jej zielone tęczówki były zaszklone, powstrzymywała się od płaczu. Lily mocno zaciskała wargi, aby opanować ich drżenie. Po chwili opanowała łzy, które cisnęły się jej do oczu i westchnęła ciężko, odgarniając rude włosy z twarzy. Wiedziałam, że w tamtym momencie oczekuje mojej odpowiedzi.

Przeniosłam wzrok na Snape’a. Za haczykowatym nosem dostrzegłam parę chłodnych czarnych oczu, w których widać było satysfakcję. Na jego usta powrócił drwiący uśmiech, przez co we mnie wezbrał się jeszcze większy gniew.

– Nie – powiedziałam lodowatym tonem – nie robiłam tego dla niego. – Znowu zwróciłam wzrok na zielone tęczówki Lily. – Robiłam to dla ciebie.

Odwróciłam się na pięcie i drżąc z gniewu, ruszyłam szybkim krokiem na górę. Moje ruchy były mechaniczne, w jednym momencie znalazłam się w pokoju. Błyskawicznie włożyłam na swoje stopy buty oraz kurtkę i szalik. Wzrokiem odszukałam mojego kufra, a gdy złapałam za jego chłodną rączkę, wiedziałam co chcę zrobić. Zaczęłam go ciągnąć w stronę drzwi, a potem po schodach na dół, robiłam to ostrożnie, aby nie obić żadnego schodka. Tam napotkałam zdziwione spojrzenia Snape’a oraz Lily, jednak bez słowa ich wyminęłam.

– C-co ty robisz? – usłyszałam zdumiony głos Evans’ówny. Odwróciłam się w jej kierunku, posyłając jej wymuszony uśmiech.

– Wracam do domu – odparłam. – Do mojego prawdziwego domu. Szczęśliwego Nowego Roku – rzuciłam w przestrzeń, po czym ruszyłam pewnym krokiem przez oblodzony chodnik.

– Kate! Czekaj! – krzyknęła płaczliwym tonem Lily, jednak ja już byłam za daleko.

Czując mroźny powiew wiatru, zaczerpnęłam tchu, mimowolnie się wzdrygając. Na zewnątrz było bardzo zimno. Widoczność przysłaniały płatki śniegu, które spiralnymi ruchami spadały na ziemię. Coś ciągnęło mnie na Mount Street 79, do domu, w którym mieszkałam przez 14 lat swojego życia.

Nie była to najlepsza pora na piesze wycieczki, jednak w taki sposób miałam zamiar wracać do domu. Na ulicach o tej porze były okropne korki, ciągnące się nawet po parę kilometrów. Intuicja podpowiadała mi w jakie uliczki skręcić. W końcu dotarłam do głównej ulicy, której się trzymałam. Mimo zimna brnęłam przed siebie. Głowę osłaniał mi gruby kaptur, a twarz chowałam w szaliku, który dostałam od Lily na święta. Robiła go własnoręcznie na drutach. O Merlinie, powinnam przestać o niej myśleć! Evans za bardzo zagnieździła się u mnie w sercu. Nawet nie wiem, w którym momencie z moich oczu zaczęły lecieć łzy.

***

Po męczącej godzinie szłam już przez Park Lane, ulica ta sąsiadowała z moją. Na drodze było bardzo tłoczno, ludzie wracali z pracy i sklepów. Rozglądnęłam się niepewnie dookoła. Od sierpnia zmieniły się tylko reklamy, które znajdowały się na billboardach. Zaczynało już się robić ciemno, skręciłam w jeszcze jedną uliczkę, przez co po paru minutach znalazłam się przed moim domem.

Światła w mieszkaniu były zgaszone, nie było też żadnej informacji o sprzedaży domu, co oznaczało, że należy od do mnie. Wciągnęłam zimne powietrze do płuc i wypuściłam je z cichym świstem. Z kufra wyciągnęłam klucze i drżącymi dłońmi włożyłam jeden z nich do zamka, przekręcając go. Drzwi z cichym kliknięciem stanęły mi otworem.

Przygryzłam nerwowo wargę i przekroczyłam próg. Z przyzwyczajenia nacisnęłam włącznik światła, jednak nic się nie wydarzyło. Po śmierci rodziców nie miał kto płacić rachunków, przez co nie działał prąd. Westchnęłam cicho i zamknęłam za sobą drzwi. W mieszkaniu zapanował jeszcze większy mrok. Po omacku zaczęłam szukać szuflady, gdzie zazwyczaj były trzymane takie rzeczy. Na szczęście znalazłam tam świeczkę, którą od razu zapaliłam.

Podniosłam głowę i odskoczyłam do tyłu z cichym okrzykiem. Potknęłam się o zawinięty dywan i omal nie wypuściłam z dłoni świeczki. Zaskoczona przyglądałam się mojemu odbiciu w lustrze. Włosy w świetle płomienia wydawały się nienaturalnie jasne. W paru kosmykach znajdowały się płatki śniegu, które powoli zaczynały topnieć. Na policzkach gościły różowe rumieńce wraz ze śladami po łzach. Pojedyncze piegi na nosie zostały oświetlone, a niebieskie oczy uważnie śledziły każdą rysę twarzy.

Rozległo się donośne pukanie do drzwi. Zaskoczona tym nagłym dźwiękiem, rozglądnęłam się. Spojrzałam w kierunku wyjścia, dokładnie badając każde wgłębienie w drewnie. Powolnym krokiem ruszyłam w tamtym kierunku i zaglądnęłam przez wizjer, jednak szkiełko było zaparowane, przez co nie było nic widać.

Spokojnie otworzyłam drzwi, kiedy poczułam, że ktoś się na mnie rzucił. Krzyknęłam cicho, a świeczka wypadła mi z dłoni, upadając na podłogę i gasnąc. Cofnęłam się do tyłu, przygnieciona ciężarem osoby, którą chciałam odepchnąć. Jednak w tamtym momencie dostrzegłam rude włosy i uświadomiłam sobie, że to Lily. Nikt jej nie towarzyszył, była całkowicie sama. Evans otaczała mnie ramionami i dawała mi niespodziewaną ilość ciepła.

– Och, Kate, bardzo cię przepraszam za wszystko. Wiem, że nie przepadacie za sobą z Severusem, a ja na siłę chciałam to odmienić! Byłaś dla niego wyrozumiała tylko ze względu na mnie, a ja tego nie zauważyłam! Jestem głupia!

– Lily, nie – powiedziałam stanowczo, przez co rudowłosa odsunęła się ode mnie. – To nie jest twoja wina, tu problem leży we mnie. To przeze mnie to wszystko się rozegrało, bo to ja zaczęłam.

– Och – wykrztusiła – och, Kate! – powiedziała, ponownie zamykając mnie w uścisku. – To nie tylko przez ciebie! Sev mógł powstrzymać się przed tą uwagą o twoich rodzicach – dodała, odsuwając się ode mnie na wyciągnięcie ręki.

– A gdzie on w ogóle jest? – zapytałam, chociaż za bardzo mnie to nie obchodziło.

– Wrócił do domu, bo zobaczył, że chcę biec za tobą! – odparła, uśmiechając się delikatnie.

Odgarnęłam włosy z czoła i uśmiechnęłam się do rudowłosej. Mimo że to ja popełniłam błąd, ona przyszła i mnie przeprosiła, chociaż to ja powinnam to zrobić, bo wina leżała po mojej stronie. Westchnęłam, odpędzając od siebie te myśli, po czym zamaszystym gestem wskazałam wnętrze domu.

– Jesteś gotowa poznać tajemnice rodziny Rouly? – zapytałam z figlarnym uśmiechem. Nie wiedziałam, że to jedno zdanie tak bardzo poprawi nam humor.

***

Nasza domowa biblioteka była bardzo bogata. Półki zajmowały praktycznie całe pomieszczenie, a w dodatku każda z nich była wypełniona po brzegi książkami. Po prawej stronie pokoju w kominku palił się ogień. Wraz z Lily porozstawiałyśmy świeczki w najpotrzebniejszych miejscach, aby było więcej światła. Na środku pomieszczenia stał stolik do kawy. Leżał na nim wazon z kwiatami, które jednak dawno temu uschły. Ususzone listki leżały na blacie, wprowadzając ponury nastrój do biblioteki. Wokół ławy znajdowały się sofy i fotele.

Nie wiedziałam o co rodzicom chodziło, gdy powiedzieli mi o książce, do której rzadko zaglądałam. Połowy tomów, które znajdowały się w domu nie miałam nawet w ręce. Z niektórych ksiąg wypadały kartki, ponieważ były tak stare, że zaczęły się rozpadać. Połowa książek, które z dokładnością zbadałyśmy nie miała w sobie nic szczególnego. Powoli zaczynałam wierzyć, że to wszystko mi się tylko przyśniło i nie było żadnej ukrytej wiadomości.

Tumany kurzu wznosiły się w powietrze, powodując u nas napady kaszlu lub kichania, drapało mnie od tego gardło. Pomieszczenie było zaniedbane i nieużywane od dłuższego czasu, podłoga była brudna i nieprzyjemnie się kleiła, po kątach walały się papierki, a książki były nierówno poukładane. Dom był w opłakanym stanie.

Za oknem było już całkowicie ciemno. Zrezygnowana położyłam się na dywanie, leniwie przerzucając kartki książki. Lily była bardziej zdeterminowana ode mnie, chociaż wiedziałam, że całą siłą woli powstrzymuje się od narzekania. W duchu dziękowałam jej za to, ponieważ to dodawało mi siły.

Odłożyłam kolejną książkę na pokaźny stosik, które zdążyłam nazwać „totalnym dnem”. Z nudów zaczęłam bawić się płomieniem, który wydobywał się ze świeczki. Zbliżałam niebezpiecznie dłoń do ognia, testując cierpliwość mojej przyjaciółki.

– Przestaniesz się bawić tym ogniem? – zapytała w końcu, wyraźnie zirytowana. – Za chwilę się poparzysz.

Z delikatnym uśmiechem wzruszyłam ramionami, przymykając powieki. Dalej wodziłam dłonią nad płomieniem, wdychając woń starych ksiąg. Zapach był domowy, jednak przed moimi oczami stanęła biblioteka w Hogwarcie, gdzie uwielbiałam spędzać wolny czas.

Usłyszałam skrzypienie drzwi, więc natychmiast otworzyłam oczy. Wtedy pożałowałam, że zaczęłam bawić się ogniem, ponieważ płomień dotarł w końcu do moich palców, nieprzyjemnie je parząc. Syknęłam, jednak szybko skierowałam spojrzenie w kierunku hałasu. Lily z ciekawością weszła do gabinetu rodziców, do którego nigdy nie pozwalano mi wchodzić. Zaintrygowana, ale również przestraszona, stanęłam na równe nogi i podbiegłam do rudowłosej ze świeczką w dłoni.

Stanęłam przed drzwiami, ze zdziwieniem przyglądając się pomieszczeniu. Dwa dębowe biurka stały obok siebie, a na dwóch tablicach korkowych zawieszone były fotografie oraz urywki ze starych gazet. Pod ścianą znajdowała się duża półka na książki, która wyglądała o wiele okazalej od tych znajdujących się w niewielkiej domowej bibliotece. Do środka wpadało pomarańczowe światło lamp ulicznych, a pokój sam w sobie był dość mały. W pomieszczeniu nie było nic wartego większej uwagi. Stosy dokumentów piętrzyły się na biurku i tylko to wydawało się interesujące, właśnie dlatego Lily zaczęła je przeglądać.

– Tych dokumentów jest mnóstwo – powiedziała zaskoczona. – Kim tak właściwie byli twoi rodzice?

– Adwokatami, oboje mieli jakąś kancelarię na końcu miasta. Nigdy się tym za bardzo nie interesowałam, oboje mieli za dużo pracy, żeby ze mną o tym rozmawiać – odparłam.

Lily pokiwała głową, wyglądając tęsknie za okno. Był Sylwester i doskonale wiedziałam, że Evans wolałaby spędzić ten czas bawiąc się w centrum miasta.

– A te książki? Wszystkie wyglądają jakoś dziwnie – powiedziała.

– Rodzice mi je przeczytali, ale nie były za bardzo interesujące – wzruszyłam ramionami, podchodząc do jednej z półek. – O, pomyśl, że moi rodzice mi to czytali! „Jak korzystać ze sprzętów domowych, żeby wszystko poszło po twojej myśli”. To było naprawdę dziwne – zaśmiałam się chicho, a Lily mi zawtórowała.

Większość książek związana była z pracą moich rodziców, jednak mimo to przeglądałam je z jeszcze większą dokładnością. Dostrzegłam kątem oka, że Lily robi to samo. Było to nużąca praca, dlatego kiedy już otwierałam usta, żeby oznajmić, że nic tu nie ma, Lily pisnęła cicho.

– Kate, ta książka wygląda na naprawdę starą! – zawołała, wpatrując się jak oczarowana w tomik.

Podeszłam do niej, patrząc na powieść, którą wskazywała. Książka była o wiele mniejsza od innych i gdyby Lily jej nie wskazała, nie zwróciłabym na nią uwagi. Tomik był naprawdę stary, a jego okładka pokryta była kurzem. Wyciągnęłam dłoń w jej kierunku, palcami gładząc jej szorstki grzbiet. Nie widząc jakichkolwiek przeciwskazań, wyciągnęłam tomik z półki.

Słysząc głośne skrzypienie, natychmiast odsunęłam się do tyłu, wpadając na Lily. Zmarszczyłam brwi i wytrzeszczyłam oczy, gdy zobaczyłam, że półka na książki zaczęła się rozsuwać na boki, ukazując wnętrze innego pomieszczenia. Wymieniłam zdumione spojrzenia z rudowłosą.

– Co to ma być? – szepnęła, a ja pomyślałam, że wyrwała mi to pytanie z ust.

Popatrzyłam się na książeczkę, którą trzymałam w dłoni. Ze zdziwieniem dostrzegłam, że były to Baśnie Barda Beedle’a, liczące na pewno ponad 50 lat. Nigdy w życiu nie widziałam jej w domu, ale książka zeszła na drugi plan, bo nie miałam też pojęcia o ukrytym pomieszczeniu.

– Wchodzimy? – zapytałam, a mój głos drżał.

Nie czekając na odpowiedź, ruszyłam przed siebie. Świeczka dawała marne oświetlenie, jednak było to lepsze iż nic. Już po paru krokach potknęłam się o coś, omal się nie przewracając. Przeklęłam cicho pod nosem i po omacku wyszukałam tej rzeczy. Stanęłam jak wryta, gdy w mojej dłoni znalazła się starsza wersja miotły czarodziejów. Na jej rączce napisane było „Srebrna Strzała”, co oznaczało, że musiała być starsza ode mnie. Miotła pod wpływem mojego dotyku zawibrowała, jakby budziła się ze snu.

– Miotła – szepnęłam, a to słowo zabrzmiało absurdalnie. – Nic z tego nie rozumiem.

Mówiąc to odwróciłam się w stronę mojej przyjaciółki, która stała ze zmarszczonymi brwiami. Podałam jej przedmiot, a ona zaczęła go z uwagą oglądać. Jednak nie zwracałam na to uwagi, ponieważ ruszyłam przed siebie, co chwilę się o coś potykając. Usłyszałam ciche kliknięcie, przez co zdziwiona rozglądnęłam się dookoła, jednak zanim zdążyłam zrobić coś więcej, oświetliła mnie jasność pomieszczenia.

– Przepraszam – wydukała Lily, gdy powoli zaczęłam przyzwyczajać się do światła. – To absurdalne, w całym domu nie działa prąd, więc czemu tutaj działa?

Jednak ja jej już nie słuchałam. Gdy odzyskałam wzrok, zszokowana rozglądałam się dookoła. Wszędzie walały się książki, pióra, pergaminy i pliki zdjęć. Na stoliku pod ścianą leżały dwie połamane różdżki. Zszokowana podeszłam do nich, z zainteresowaniem się im przyglądając. Powoli zaczynałam łączyć wszystkie fakty.

***

– Myślę, że bardzo źle państwo robią – stanowczy głos kobiety uderzył w moje uszy. Po całym ciele przeszły mnie ciarki, przez co drgnęłam niespokojnie – kiedyś się domyśli, widzę, że jest mądrą dziewczyną – powiedziała, po czym dodała coś, czego nie zdołałam zrozumieć.

– Będzie tam bezpieczny – powiedziała płaczliwym głosem moja mama – zrobiliśmy to tylko, aby go ochronić! Pani tego nie zrozumie. Kate jest bardzo mądra, ale byliśmy przekonani, że jest charłakiem!

Moje serce stanęło na parę sekund, po czym głośno i mocno zabiło w moją klatkę piersiową. Pierwszy raz słyszałam to słowo, nie wiedziałam  co ono oznacza.

***

– Jak myślicie, do czego jest potrzebna miotła? – zapytałam.

– Och, to! Jest taki czarodziejski sport, quidditch! – tata umilkł – przynajmniej tak powiedziała mi profesor McGonagall – powiedział, wzruszając ramionami.

***

To wszystko sprowadzało się tylko do jednego. Stare księgi, Baśnie Barda Beedle’a, miotła, przełamane różdżki, to wszystko nie znalazło się tam przypadkowo. Dotknęłam opuszkiem palca połówki różdżki. Syknęłam z bólu, gdy oparzenie na dłoni zaczęło mnie jeszcze bardziej piec. W moich oczach pojawiły się łzy żalu, przez całe życie byłam okłamywana. Przez czternaście lat mojego marnego, bezużytecznego życia żyłam w kłamstwie. Słuchałam docinek rówieśników, którzy przezywali mnie i poniżani. Gdybym wiedziała o magii byłoby zupełnie inaczej.

– Kate, coś wypadło ci z tej książki – usłyszałam za sobą głos Lily.

Ukradkiem otarłam łzy z moich policzków i odwróciłam się do mojej przyjaciółki. Evans trzymała w dłoni pożółkły pergamin i przyglądała mu się z zaciekawieniem. Na dole kartki dostrzegłam moje imię, które zostało napisane lekko pochyłym pismem mojej mamy. Odebrałam pergamin od Lily, zagłębiając się w jego treść.

Najukochańsza córeczko!

Jeśli to czytasz, zapewne już nie jesteśmy w świecie żywych, tylko po jego drugiej stronie. Czy to nie brzmi zabawnie? Pewnie powoli zaczęłaś łączyć fakty, gdy półka rozsunęła się i ujrzałaś ukryte pomieszczenie. Zapamiętaj, że zawsze będziesz naszą ukochaną, najdroższą i kochaną Katie. Wiemy, że pewnie jesteś teraz na nas zła i smutna, nie chowaj w sobie tych emocji. Nigdy nie potrafiłaś ich ukrywać, potrafiłam odczytać z twojej twarzy każdy żal czy smutek. Osoby z twojego otoczenia też to widzą, więc nie udawaj, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, bo dobrze wiesz, że tak nie jest. Kate, doskonale cię rozumiemy, jeśli chcesz wyładować swoją złość, podnieś coś i rozbij, w pomieszczeniu za półką jest pełno rzeczy, które można z łatwością zniszczyć. Jednak zanim przedrzesz ten list, przeczytaj go do końca.

Na pewno zastanawiasz się, dlaczego ukrywaliśmy przed tobą fakt, że jesteś czarownicą. Tak Kate, jesteś czarownicą czystej krwi z bardzo starego i potężnego rodu Rouly. Przez ten fakt wraz z twoim tatą po Hogwarcie napotkaliśmy wielu niebezpiecznych ludzi. Voldemort (nie bój się tego imienia, skarbie) próbował zaciągnąć nas na swoją stronę, ale nie tylko nas, całą naszą rodzinę. Staraliśmy się schować, uciec, jednak znajdowali nas wszędzie. Voldemort niedługo przed twoimi narodzinami zamordował całą rodzinę moją oraz twojego taty, tylko nieliczni uszli z życiem.

Twój wujek, którego kiedyś spotkałaś był charłakiem i przez nienawiść do swojego losu i do całego świata, postanowił przyłączyć się do śmierciożerców, został szpiegiem. Doskonale wiesz, co poplecznicy Voldemorta potrafią zdziałać, jak bardzo są niebezpieczni dla wszystkich ludzi. Bernard kiedyś był naprawdę dobrym człowiekiem, który po prostu zszedł na złą drogę. To właśnie on wydał naszą rodzinę, znienawidził wszystkich i żądał zemsty na swoim rodzeństwie, którzy urodzili się z magicznymi zdolnościami.

Przeżyła jeszcze moja siostra, która przed tym wydarzeniem wyjechała z kraju wraz ze swoim mężem i dwójką dzieci. Była wtedy w ciąży ze swoim czwartym dzieckiem, to było jasne, że chciała chronić swoją rodzinę. Nicole, gdy dowiedziała się o śmierci naszych rodziny, załamała się i słyszałam, że przez długi czas była wrakiem człowieka. Nie widziałam jej od tamtego czasu, wysłała mi od tamtego czasu tylko jeden list z informacją, że wiedzie jej się dobrze wraz z piątką dzieci i kochającym mężem

Moja młodsza siostra także przeżyła tylko dlatego, że została na święta w Hogwarcie, był to jej ostatni rok. Po ukończeniu Hogwartu zmusiłam ją, żeby wyjechała z kraju, tak samo jak Nicole. Nigdy więcej już jej nie widziałam, jednak kontaktowałyśmy się regularnie. Wendy mieszka teraz w Australii i słyszałam, że niedawno urodziła swoje pierwsze dziecko.

Od razu po urodzeniu twojego brata wiedzieliśmy, że jest czarodziejem. Kiedy miał cztery lata oddaliśmy go do Domu Dziecka Dla Osób Magicznych, żeby uchronić go przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Luke jest Krukonem i doskonale wie, że ty jesteś jego siostrą, ponieważ czasami z nim pisaliśmy, jednak nie było możliwości, żeby wrócił do domu.

Kiedy miałaś dziesiąte urodziny dopiero wtedy uświadomiliśmy sobie, że nie jesteś charłakiem. Nie mogliśmy jednak nic zrobić, a może raczej nie chcieliśmy nic zrobić? Utrata kolejnego dziecka byłaby nie do zniesienia.

Lata, które spędziliśmy w Hogwarcie były najcudowniejszym okresem w naszym życiu. Magii tego miejsca nie da się zapomnieć, z chęcią wróciłabym do młodzieńczych lat i przeżyła to jeszcze lat. To właśnie tam poznałam twojego tatę. Ja byłam Puchoną, a on o rok starszym ode mnie Krukonem. Od kiedy tylko pamiętam się w nim podkochiwałam, on był zapalonym graczem quidditcha i mimo tego, że ja nie przepadałam za tym sportem, przychodziłam na każdy mecz, jaki grali Krukoni. Kiedy szybował na miotle, obserwowałam każdy jego ruch. W twoim tacie podkochiwało się wiele dziewczyn, w tym moja najlepsza przyjaciółka, więc wiedziałam, że nie mam szans, w końcu on nie zwracał na mnie uwagi. Nie wyobrażasz sobie mojego zaskoczenia, gdy po którymś meczu Hufflepuff przeciw Ravenclaw, Adam zaprosił mnie do Hogsmeade! Byłam najszczęśliwszą osobą na świecie!

Niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku, wiec uważaj na siebie i miej oczy dookoła głowy. Wiele razu chcieliśmy zabrać cię z Hogwartu i uciekać, jednak zdaliśmy sobie sprawę, że Hogwart to najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Pamiętaj, że prawdziwi przyjaciele cię nie zawiodą i zawsze możesz na nich liczyć. NIGDY W NICH NIE WĄTP! Tak bardzo tęsknię za moją rodziną, ja miałam jeszcze dwóch starszych braci, a twój tata młodszą siostrę, która była o rok ode mnie młodsza.

Ucz się pilnie i czerp przyjemność z każdej chwili spędzonej w murach Hogwartu. „Nie żałuj umarłych, Kate. Żałuj żywych, a szczególnie tych, którzy żyją bez miłości”, to kiedyś powiedział mi profesor Dumbledore. Trzymaj się ciepło i nie wspominaj tego, co było kiedyś. Czas mija bardzo szybko, a my na pewno się kiedyś spotkamy po drugiej stronie

Kochamy Cię całym sercem.

Rodzice

W moich oczach zalśniły łzy. Dominującą dotychczas wściekłość zastąpił niewyobrażalny smutek. Byłam przekonana, że tylko mój tata miał brata. W dodatku Luke Clifford był moim bratem! Ale przecież to było niewyobrażalne, tak bardzo się różniliśmy, nie mogliśmy być spokrewnieni! Byliśmy zupełnie inni, odmienne poglądy na świat, inne charaktery, można było nas porównywać do ognia i wody. Bliźniaki powinni być choć trochę do siebie podobni charakterem.

Podałam pergamin Lily, widząc jej pytające spojrzenie. Ja za to uważniej zaczęłam się przyglądać rzeczą, które znajdowały się w pomieszczeniu. Książka do Historii Magii z obdartą okładką, stara szata Puchonów wisząca w kącie pomieszczenia, szalik w barwach Ravenclawu przygnieciony przez szkolny kufer, plik ruchomych czarno-białych fotografii. Podeszłam do nich i zaczęłam je przeglądać. Wytarłam policzki wierzchem dłoni i uśmiechnęłam się na widok pierwszego zdjęcia.

Na fotografii znajdowała się cała moja rodzina, której nigdy nie zdołałam poznać, ale byłam przekonana, że to właśnie oni. Od razu odszukałam uśmiechnięte twarze moich rodziców. Przez chwilę moją mamę i ze zdziwieniem zobaczyłam, że byłam do niej bardzo podobna. Czarne włosy otulały jej twarz. Obok stał tata, przytulając mamę do siebie. Nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego.

Dziewczyna stojąca obok mojej rodzicielki to na pewno była Wendy. Miała jasne włosy zaplecione w warkocza i uśmiechała się szeroko. W jej ciemnych oczach dostrzegłam nutkę podniecenia.

Obok niej stała z poważną miną ciocia Nicole. Wyglądała na dużo starszą od mojej mamy i mimo że czuć było od niej przyjazne nastawienie, jej postura na to nie wskazywała. Czarne włosy spięte miała w koka, a spojrzenie ciepłych, choć nieco surowych oczu, ukryła za prostokątnymi okularami. W rękach trzymała niemowlę. Obok niej stał mężczyzna z małymi chłopcami na rękach.

Coraz bardziej zaczęłam czuć więź z moimi nieżyjącymi krewnymi oraz dostrzegać do nich podobieństwo. Uśmiechnęłam się, widząc pozostałe fotografie. Ja i Luke siedzący przy kominku, rodzice podczas ślubu, zdjęcia z Hogwartu, mój tata podczas meczu quidditcha. To ostatnie zdjęcie prawdopodobnie zrobiła moja mama. Na miotle dostrzegłam napis „Srebrna Strzała”, przez co automatycznie skierowałam spojrzenie na miotłę stojącą przy drzwiach.

Poczułam na swoim ramieniu ciepłą dłoń Lily, przez co wzdrygnęłam się. Posłałam jej delikatny uśmiech, przez co zmarszczki na jej czole się wygładziły. W jej zielonych oczach ujrzałam ulgę, a na nosie i policzkach dostrzegłam piegi.

– Kate, tak mi przykro… – szepnęła, a ja pokręciłam głową.

– Nie, Lily – przerwałam jej – rodzice mają racje, kiedyś ich spotkam, powinnam się cieszyć z tego, co mam teraz. Nie chcę przez to stracić ważnych dla mnie osób, a prawie przez swoją głupotę straciłam ciebie. Przepraszam, Lily, jesteś najlepszą osobą, jaką mogłam poznać.

W oczach rudowłosej pojawiły się łzy. Kucnęła obok mnie i przytuliła mnie do siebie. To był najszczerszy gest, o jakim mogłam tylko pomarzyć.