1. List

Dyrektorka czytała tekst napisany na żółtawej kartce, która była poplamiona kawą. Nie lubiłam jej, dlatego cieszyłam się, że właśnie kończyłam naukę w szkole podstawowej. W końcu dzisiaj skończyłam 11 lat, co z tym idzie, trzeba było przenieść się do bardziej prestiżowej szkoły.

Nie cieszyłam się zbytnią popularnością wśród rówieśników. Dzieciaki z równoległej klasy uważały mnie za dziwadło. Mimo interwencji rodziców i dyrektora, nic nikt nie potrafił zrobić z dokuczliwością uczniów. Jednak ja nie przejmowałam się wyzwiskami i popychakami. Przynajmniej starałam się.

 W końcu wróciliśmy z wychowawcą do klasy, gdzie niektórzy wylewnie się ze sobą żegnali. Zamieniłam parę słów z wychowawczynią. Tylko ona mnie tolerowała. Odkąd Evelyn Sanders, moja najlepsza przyjaciółka, wyprowadziła się do Francji, ja zostałam sama, wyśmiewana przez rówieśników. Evelyn była ciut wybuchową, pewną siebie dziewczyną. Mogła być w grupie najpopularniejszych, jednak wybrała mnie. W wieku 8 lat wyjechała wraz z rodzicami. Od tamtego momentu ślad po niej zaginął.

 Nie zwracając uwagi na moich rówieśników z klasy, szybko wzięłam z ławki moją torbę i pośpiesznym krokiem wyszłam z klasy, nie żegnając się z nikim innym. Modliłam się w duchu, aby nikt za mną nie poszedł, nie miałam teraz ochoty na kontakt z ludźmi. Chciałam w spokoju wrócić do domu i odpocząć od życia. Jednak nic nigdy nie chodzi po mojej myśli.

 – Co Rouly, nie pożegnasz się z nami?! – usłyszałam za sobą, przez co jeszcze bardziej przyśpieszyłam kroku.

 Jednak czując mocne szarpnięcie za ramię, odwróciłam się, patrząc prosto w twarz Ig, najpopularniejszej dziewczyny w całej szkole. Zadarłam podbródek mocno do góry, byłam niska jak na swój wiek. Poza tym chciałam pokazać tej dziewczynie, że jestem silna i odważna, nie tak jak ona. Zacisnęłam mocno pięści, czując, jak paznokcie wbijają mi się w skórę. Ramię zaczęło mi pulsować z bólu, więc gwałtownie szarpnęłam ręką, aż szpony Ig nie dotykały mojego ciała.

 – Czego tak właściwie ode mnie chcecie? – zapytałam zła, dostrzegając za dziewczyną jej bandę – nie możecie się po prostu ode mnie odwalić, zostawić mnie w spokoju?

 Grupka osób zaśmiała się, przez co na moje policzki wstąpiły szkarłatne rumieńce złości.

 – Zostawić? A co to w ogóle znaczy? – wtrącił się Michael, jeden z najprzystojniejszych chłopaków – co, ślicznotko – dodał z drwiną.

 – Ślicznotka – parsknęła Ig – dobry żart, Michael.

– Tak, śmiejcie się, śmiejcie. Daleko z tą waszą popularnością nie zajdziecie – powiedziałam, po czym odwróciłam się na pięcie, szybkim krokiem ruszając w stronę domu.

Oczywiście mogłam pojechać autobusem, ale zdawałam sobie sprawę, że oni tam będą. Poza tym mój dom był parę przecznic dalej. Długo nie nacieszyłam się samotnością, ponieważ ktoś z grupki najpopularniejszych pobiegł za mną i od tyłu podłożył mi nogę. Z impetem runęłam na ziemię, rozrywając tym samym swoją białą koszulę, która od razu na łokciach przesiąkła krwią.  Z torby wysypały się wszystkie moje rzeczy.

 W moich oczach wezbrały się łzy. Byłam wściekła i smutna. Pośpiesznie zebrałam przedmioty. Szybko wstałam i z nienawiścią spojrzałam się na rechoczące osoby. I wtedy dostrzegłam w dłoni Ig srebrne klucze, które były z mojego domu. Dziewczyna obracała je na palcu, z cynicznym uśmiechem wpatrując się we mnie. Podbiegłam do niej, szarpiąc za ramię.

 – Oddaj mi je! – krzyknęłam, podskakując, by wyrwać przedmiot.

 Zmarszczyłam brwi, próbując dosięgnąć mojego celu. Tego było już za wiele. Nikt nie powinien tak traktować drugiego człowieka, nigdy. Marzyłam tylko o jakiejś super-mocy, która mogłaby powstrzymać dziewczynę. W końcu wyrwałam dziewczynie moją własność.

 Nagle moje ręce zrobiły się ciepłe, poczułam w swoim ciele dziwną magię. Po chwili z moich dłoni wydobyły się parzące, szkarłatne iskierki. Ig wrzasnęła przeraźliwie, przez co wszyscy spojrzeli na nią z zaciekawieniem. Jej skóra na rękach była zaczerwieniona i nie wyglądała za ładnie. Zdziwiona cofnęłam się do tyłu. Moja siła zniknęła, zastąpiona zdumieniem i przerażeniem. Grupka uczniów podbiegła do dziewczyny, sprawdzając jej ciało. Czarnowłosa zaczęła szlochać.

 Czując na sobie spojrzenia uczniów, nie zwracając uwagi na nic, zaczęłam biec przed siebie. Nie oglądając się za siebie, przemierzałam uliczki. W moich oczach zebrały się łzy, które po chwili zaczęły swobodnie spływać po moich policzkach. Nieświadomie potrącałam starszych ludzi, którzy na mój widok rzucali tylko uwagi „nieostrożne dziecko”.

 Serce biło mi szybko, tłukło w moją pierś ze zdwojoną siłą. Co chwilę oglądałam się za siebie w obawie, że ktoś za mną biegnie. Przetarłam policzki i zwolniłam kroku, czując, że jeśli dalej będę biegła, moje mięśnie tego nie wytrzymają. Zaczęłam zastanawiać się, co będzie dalej. Miałam nadzieję, że rodzice wyślą mnie do jakiejś szkoły, gdzie nie spotkam nikogo z mojej byłej klasy. Najlepiej do szkoły z internatem w innym kraju.

 Rodzice byli bardzo zajęci i zapracowani. Oboje byli adwokatami, pracowali bardzo długo, a ich kancelaria mieściła się na drugim końcu miasta. Miałam wszystko co zapragnęłam, jednak brakowało mi czułości i miłości z ich strony. Może było to spowodowane tym, że parę lat temu mój brat bliźniak zniknął z domu. Nie wiedziałam co się z nim stało, czy umarł, czy ktoś go porwał, po prostu nie miałam pojęcia.

 W końcu dotarłam na moją uliczkę, więc poczułam się bezpiecznie. Stanęłam przed drzwiami mojego domu i wsadziłam klucze do zamka. Rozglądnęłam się dookoła i widząc moich sąsiadów, którzy przechodzili ze swoim psem, przywitałam ich przyjaźnie. Odpowiedzieli mi tym samym, uśmiechając się do mnie serdecznie.

Przekręciłam klucz i przekroczyłam próg domu. Zamknęłam drzwi i dostrzegłam na podłodze listy, co było codziennością. Schyliłam się i zaczęłam przeglądać pocztę, z nadzieją, że w końcu dostanę wiadomość od Evelyn, jednak i tym razem się zawiodłam. Westchnęłam i wolnym krokiem ruszyłam w kierunku kuchni. Nagle moją uwagę przykuła gruba żółta koperta, z wielką czerwoną pieczęcią z literą „H”. Na niej wygrawerowane były cztery zwierzęta; lew, orzeł, borsuk i wąż.

– Piękne – szepnęłam, odwracając wiadomość na drugą stronę, aby dowiedzieć się, do kogo jest zaadresowana.

Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, na liście znajdowało się moje imię i nazwisko. Wszystko się zgadzało, moje dane, a nawet pokój, w którym mieszkałam. Rzuciłam pozostałą pocztę na blat, siadając na krześle przy stole. Rozerwałam kopertę, chwytając w dłonie pergamin. Ze zdumieniem spoglądałam na staranne, równe pismo, napisane zielonym atramentem.

HOGWART SZKOŁA MAGII i CZARODZIEJSTWA

Dyrektor: ALBUS DUMBLEDORE

Szanowna Panno Rouly,

Mamy przyjemność poinformować Panią, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się l września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

Minerwa McGonagall,

Zastępca dyrektora

Serce zabiło mi mocniej. Pierwszą rzecz, która mi przyszła na myśl, było to, że ktoś robi sobie ze mnie żarty… Jednak wszystko wydawało mi się takie realistyczne, że od razu odrzuciłam tą myśl. Czy czarodzieje istnieli naprawdę? Oparłam głowę o drewniany stół, powtarzając sobie w głowie „Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart”. Przed oczami migała mi pieczęć z koperty i cztery zwierzęta, lew, orzeł, borsuk i wąż. Po chwili zasnęłam.

***

Klucz przekręcany w zamku uświadomił mi, że rodzice wracają do domu. Uchyliłam powieki, dzięki czemu dostrzegłam, że słońce zaczęło już zachodzić. Przeciągnęłam się i wstałam z krzesła. Schowałam list do kieszeni spódniczki, po czym poszłam do hallu, by przywitać się z rodzicami. Mój tata niósł w dłoniach siatki z zakupów, nigdy nie pozwalał się przemęczać mojej mamie.

– O Merlinie, co ci się stało Kate? – krzyknęła moja rodzicielka, patrząc w moim kierunku.

Julie Rouly podbiegła do mnie, chwytając w swoje objęcia. Jej niebieskie oczy były zatroskane. Praktycznie od razu na jej rumianych policzkach pojawiły się łzy. Czarne jak węgiel włosy opadały jej na plecy, tworząc wokół jej szczupłej twarzy delikatną aureole.

– Nic mi nie jest mamo, po prostu się przewróciłam – skłamałam.

– Dlaczego od razu nie przemyłaś ran? Przecież może się pojawić jakieś zakażenie, a wtedy nie będzie ciekawie – mówiła dalej.

– Chciałam na was poczekać i o coś zapytać. Poza tym zasnęłam, więc i tak bym tego nie zrobiła – zaśmiałam się delikatnie.

Mama spojrzała na mnie podejrzliwie i powiedziała, że porozmawiamy, jeśli zmienię ubranie i ogarnę się. Szybko ruszyłam do mojego pokoju i zdjęłam z siebie mundurek szkolny. Nie był mi już potrzebny. Położyłam list na łóżku i udałam się do toalety, by wziąć szybki prysznic. Ubrałam  się w jakieś luźniejsze ubrania, po czym z kopertą w dłoni zbiegłam do salonu.

 – A więc, czy czarodzieje istnieją? – zapytałam, przez co tata zachłysnął się kawą, którą właśnie pił.

Jego blond włosy zafalowały na wszystkie strony, a brązowe oczy rzuciły w moim kierunku zaskoczone spojrzenie. Za to policzki mojej mamy zaczęły przybierać intensywnej barwy. Poklepała swojego męża po plecach,  dopóki nie przestał kaszleć.

– Skąd ci to przyszło do głowy, kochanie? – zapytał tata, nie kryjąc zdziwienia.

 – No bo… – zaczęłam niepewnie – dostałam dzisiaj list. Napisali w nim, że zostałam przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart – wyrzuciłam z siebie szybko – zobaczcie sami – mówiąc to podałam im kopertę.

 Rodzice zbliżyli się do siebie i zaczęli czytać list. Po paru dobrych minutach wymienili między sobą niepokojące spojrzenie. Ręce mojej mamy zaczęły drżeć, a w jej niebieskich tęczówkach pojawiły się łzy. Zaniepokojona podeszłam do niej.

– Wszystko w porządku mamo? – zapytałam, chociaż wiedziałam, że nic nie jest w porządku.

– Idź do swojego pokoju, Kate – powiedział cicho, lecz stanowczo tata.

Wysłuchałam jego polecenia, błyskawicznie znikając poza zasięg ich wzroku. Udałam się do swojego pokoju i położyłam się na łóżku, jednak nie mogłam zasnąć, ponieważ w mojej głowie był tylko ten list i Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart.