13. Animal Planet

Chciałam was przeprosić za długie czekanie na ten rozdział. Pozostawia on sobie wiele do życzenia. Nawet on nie zasługuje na dedykacje dla któregoś z was. Wszystko tu jest tak pomieszane, ale za wszelką cenę chciałam dodać go albo 31 grudnia, albo 1 stycznia. Udało mi się to drugie, więc cóż. Przepraszam za jakość. Chciałam po prostu ująć w tym rozdziale coś zabawnego i dramatycznego, nie wiem czy mi się udało. Pozdrawiam.

___________________________________________________________

W niewielkiej szparze między drzwiami pojawiła się gęsta kruczoczarna czupryna. Orzechowe oczy, które były ukryte za okularami, wyrażały totalne otępienie. Chłopak oparł się zaskoczony o framugę drzwi, po czym wolną ręką pomierzwił sobie włosy, wpatrując się w przestrzeń za mną. James Potter zamrugał parokrotnie, po czym cofnął się z powrotem do mieszkania. W środku można było usłyszeć głośne tupanie.

Drzwi zamknęły się przede mną z cichym trzaskiem, przez co moja szczęka prawie znalazła się na podłodze. Stanęłam jeszcze bardziej osłupiała niż Potter. Westchnęłam, chciałam zawrócić i wracać z powrotem wydeptaną przeze mną ścieżką, udając, że nigdy nie odwiedziłam Doliny Godryka. Jednak zatrzymałam się nagle, gdy z domu dobiegł mnie znajomy głos.

– Co jest, James?

To krótkie zdanie na pewno należało do Syriusza Blacka. Drzwi ponownie się otworzyły, tym  razem szerzej, a ciemność została całkowicie oświetlona. Zmrużyłam oczy, dzięki czemu zdołałam dostrzec dwie męskie sylwetki. Przede mną stali, nie kto inny, jak Syriusz oraz James w całej okazałości. Spłonęłam szkarłatnym rumieńcem wstydu. Nie chciałam nikogo nachodzić w wieczornych porach, dlatego w tamtym momencie nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Schowałam twarz w gryfońskim szaliku, aby przynajmniej trochę ukryć czerwień na mojej twarzy.

– Rouly? Co ty tu robisz? – po głosie poznałam, że osobą, która zadała mi to pytanie był Black.

Posłałam w jego kierunku niemrawy uśmiech, dokładnie mu się przyglądając. Brązowe włosy miał lekko poczochrane, a w miodowych oczach kryły się iskierki rozbawienia. Ręce trzymał za plecami, przewyższał o parę cali pozostałych Huncwotów.

– Eeeee, cześć? – przywitałam się.

– Wchodź! – rozkazał mi James, ciągnąc mnie za rękaw kurtki.

Zostałam dosłownie wepchnięta do domu, przez co potknęłam się o próg i miałabym bliski kontakt z podłogą, gdyby James mnie nie przytrzymał. Z mojej głowy spadł kaptur, a płatki śniegu, które na nim się znajdowały, bezwiednie opadły na podłogę.

 – Och, dziękuję – wymamrotałam, prostując się.

Znajdowałam się w niewielkim hallu. Na jasnych ścianach wywieszone były obrazy. Drewniane schody prowadziły na górne piętro, a pod nimi dostrzegłam komórkę na miotły. Ale nie na to najbardziej rzucało mi się w oczy. Najbardziej cieszyłam się z widoku Huncwotów, którzy stali tuż przede mną.

– A więc powiedz mi co cię sprowadza w moje skromne progi – odezwał się ponownie James.

To zdanie mogłoby brzmieć bardzo poważnie, gdyby nie nutka rozbawienia, która czaiła się w jego głosie. James był jedynym dzieckiem państwa Potterów, którzy pracowali jako aurorzy. Byli oni zamożni, a Jamesowi niczego w życiu nie brakowało. Można by powiedzieć, że zawsze otrzymywał to, czego sobie zażyczył. Miał wspaniałych przyjaciół, kochających rodziców, był pewny siebie i dużo osób go lubiło.

Właśnie w tamtym momencie James Potter wpatrywał się we mnie swoimi orzechowymi tęczówkami, wyczekując odpowiedzi od Kate Rouly, która wcale nie była aż tak bogata, nie miała rodziny, bliskich, a cała jej odwaga i pewność siebie wyparowały w jednej chwili. Lepiej złożyć się nie mogło.

– Ja chciałam o coś zapytać, ale jestem pewna, że to będzie bezsensowne – powiedziałam powoli.

– Zawsze dobrze jest spróbować, Rouly – wtrącił mi się w słowo Black, a na jego ustach błąkał się nonszalancki uśmiech.

Wzięłam głęboki wdech, ponownie chowając twarz w szalik. Nie wiedziałam dlaczego się tak bałam, przecież Huncwoci byli moimi przyjaciółmi. Uśmiechnęłam się na tą myśl, po czym wyprostowałam się i spojrzałam prosto w oczy właścicielowi domu.

– Trochę…naraziłam się dyrektorce Domu Dziecka. Kazała mi się wynieść i wrócić dopiero na wakacje. Byłam w Dziurawym Kotle, bo myślałam, że tam będą wolne pokoje, ale ponownie się pomyliłam. Do Lily mam dopiero przyjechać za dwa dni. Dlatego zostałam bez noclegu, ale widzę, że u ciebie nie ma miejsca – mówiąc to, spojrzałam z niemrawym uśmiechem na pozostałych Huncwotów.

– Miałaś racje, Kate, to pytanie było bezsensowne – powiedział James. – Pewnie, że możesz u mnie zostać, mamy pełno wolnych pokoi! Poza tym mama będzie zadowolona, że w końcu jakaś dziewczyna odwiedziła nasze skromne progi.

Spojrzałam na Pottera z niedowierzaniem, a on zaśmiał się i stanowczym ruchem przyciągnął mnie do siebie, zamykając w mocnym uścisku. Zaskoczona stałam przez chwilę w miejscu, nie dowierzając we własne szczęście. Uśmiechnęłam się w koszulkę chłopaka, po czym odsunęłam się od niego.

– Poza tym – kontynuował James – zawsze jesteś tu mile widziana. Jesteś dla mnie jak siostra – dodał, mierzwiąc mi włosy.

Uśmiechnęłam się do niego promiennie, pokazując cały rząd zębów. Przez całą drogę do sypialni Gryfoni nie przestawali ględzić o przeróżnych pierdołach. Do moich myśli docierały tylko urywki zdań, ponieważ nie mogłam się nadziwić wspaniałością posiadłości państwa Potterów.

Nagle przed oczami stanęła mi postać mojej przyjaciółki. O tak, Lily i James byliby naprawdę wybuchową parą. Świat powinien dążyć do równowagi, a Evans i Potter idealnie by się do tego nadawali, oboje dopełnialiby się. W końcu nie o to chodzi w tym świecie, czy to nie jest tak, że przeciwieństwa się przyciągają? Jeśli patrzeć na tą dwójkę jest zupełnie inaczej.

W pewnym momencie James przerwał swoją paplaninę i otworzył drzwi do jednych z sypialni. Szarobłękitne ściany sprawiały, że pomieszczenie stawało się optycznie większe. Dwuosobowe łóżko, posłane szkarłatnym materiałem, stało przy lewej ścianie, a po prawej stronie znajdowała się niewielka komoda, na której leżał dzban z tulipanami. Od razu na myśl mi przyszło, że kwiaty muszą być wspierane  przez parę zaklęć, aby nie uschły. Na ścianach wisiało parę obrazów natury, a obok drzwi samotnie stał czerwony fotel.

– Rozgość się – powiedział w końcu James, szczerząc się w moim kierunku.

Weszłam oniemiała do pomieszczenia i prawie natychmiast zajęłam miejsce na łóżku. Delikatny materiał ślizgał mi się pod palcami, a delikatne światło oświetlało całe pomieszczenie. Nawet nie wiem kiedy zamknęły się za mną drzwi i pozostałam sama.

***

Wieczór spędziłam samotnie zamknięta w sypialni. Przede mną znajdował się album pełen zdjęć, a w mojej głowie aż szumiało od wspomnień. Fotografie przedstawiały głównie moich rodziców, przez co nie mogłam wytrzymać płynących z moich oczu łez, które kapały na pościel, pozostawiając na niej mokre plamy. Tak bardzo za nimi tęskniłam.

Tak bardzo pragnęłam siedzieć w tamtym momencie w jadalni przy stole i grać z moim tatą w szachy czarodziejów, które tak bardzo uwielbiał. Chciałam opowiadać mojej mamie o każdym dniu spędzonym w Hogwarcie, o każdym moim upadku i wzniesieniu. Marzyłam, aby ujrzeć ich miny, gdy po raz pierwszy przyprowadziłabym chłopaka do domu. Zastanawiam się, jaka byłaby ich reakcja na moje SUMy i OPCMy, na które tak ciężko zaczęłam pracować już od pierwszego roku w zamku.

Ale to wszystko przeminęło.

Ostatni szloch wydarł się z mojego gardła, po czym stanowczym, ale także niezdarnym, ruchem otarłam łzy z policzków. Z hukiem zatrzasnęłam album, po czym schowałam go do kufra. Przecież rodzice życzyliby sobie, abym była szczęśliwa i cieszyła się każdym dniem. Chcieli, żebym zaznała radości w swoim życiu.

Wstałam z łóżka i szybko przemierzyłam odległość, która dzieliła mnie od drzwi. Otworzyłam je i wyszłam na korytarz. Rozglądnęłam się, po czym bezszelestnie ruszyłam w poszukiwaniu łazienki. Po jakiś 5 minutach krzątania się w końcu odkryłam, że toaleta znajduje się na końcu korytarza.

Wślizgnęłam się do wyłożonej kafelkami łazienki i automatycznie spojrzałam w lustro. Patrzyła na mnie przerażona dziewczyna z wielkimi niebieskimi oczami. Moja skóra była blada, wchodziła nawet w odcień szarości. Blond włosy, całkowicie splątane, luźno opadały na plecy.

Oderwałam wzrok od lustra i rozebrałam się. Szybko wskoczyłam pod prysznic, stając w chłodnym brodziku. Zadrżałam, a moja dłoń automatycznie skierowała się do zaworu z gorącą wodą. Ciepłe krople ciurkiem zaczęły spływać po moim ciele, nieprzyjemnie parząc mnie w skórę. Nie zmieniłam jednak temperatury, po pewnym czasie organizm przyzwyczaił się do ciepła.

Stałam przez parę minut, bezczynnie wpatrując się w ściankę prysznica. Nie było widać co jest na zewnątrz przez parę, która osadziła się na szkle. Przetarłam jego niewielką część wierzchem dłoni, dzięki czemu ujrzałam lekko zamazaną łazienkę. Po paru minutach wyszłam spod spryskiwacza.

Odruchowo spojrzałam w lustro. Moja skóra była lekko zaróżowiona, dzięki nabrała choć trochę koloru. Zamrugałam parokrotnie, wpatrując się w bliznę, która ciągnęła się od biodra do górnej części uda. Skrzywiłam się i drżącymi palcami dotknęłam wypukłości.

Odwróciłam wzrok i zaczęłam wycierać się puchatym ręcznikiem. Wcisnęłam na siebie piżamę i szybko przemknęłam pustym korytarzem do sypialni. Zmęczona całym dniem, ze spokojem opadłam na poduszki. Praktycznie w tym samym momencie zasnęłam.

***

Następnego ranka siedziałam wraz z chłopakami w przestronnym salonie. O dziwo, znajdował się tam także telewizor. Nie miałam pojęcia, że czarodzieje posiadają coś takiego jak telewizor, ale nie pytałam o to Jamesa, byłam pewna, że przekręciłby z pięćdziesiąt razy słowo „telewizor”. Pewnie nawet nie wiedział, że jest istnieje coś takiego jak „pilot”.

Przerzucając kanały, dyskutowaliśmy o przeróżnych taktykach Quidditcha. Jednak nie mogłam nie zauważyć, że Gryfoni coś kombinują, widać to było po ich zachowaniu i tajemniczych szeptach. Jednak było wiadomo, że Huncwoci knuli i knuć będą, jednak za to ich lubiłam. Zawsze poprawiali mi humor.

Powinnam być na nich zła, ponieważ Gryffindor w ciągu trzech lat nie wygrał Pucharu Domów, co jak każdy dobrze wie, jest niebywałym wyróżnieniem dla jednego z czterech domów. Staranie jednak nic nie dawało, ponieważ punkty traciliśmy szybciej niż je zyskiwaliśmy.

Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że w pewnym momencie Peter przejął pilot. W niewielkim telewizorze pokazane było Animal Planet, a dokładniej zwierzęta w czasie godów. Widząc to, Syriusz próbował wyrwać biednemu Pettigrewowi przełącznik.

– PETER TO NIE JEST KANAŁ DLA DZIECI! – wrzeszczał Black, śmiejąc się jeszcze bardziej, gdy zakrył Peterowi oczy – nie patrz na to, mój przyjacielu!

Pettigrew zaczął coś niewyraźnie krzyczeć, tym samym próbując strącić ręce Syriusza z jego oczu. Po chwili do całego zamieszania dołączyli się pozostali Huncwoci, a jeden był głośniejszy od drugiego. Siedziałam obok nich, śmiejąc się z zaistniałej sytuacji.

– JA MUSZĘ SIĘ TEGO NAOGLĄDAĆ, BO NIE MAM DZIEWCZYNY! – przekrzyczał wrzawę Peter – NA PRZYSZŁOŚĆ MUSZĘ WIEDZIEĆ JAK TO SIĘ ROBI!

Wszyscy zamarli w bezruchu, w spokoju trawiąc słowa Pettigrewa. Za to sam Peter spłonął szkarłatnym rumieńcem aż po czubek uszów. Już po chwili słychać było tylko głośny śmiech oraz nieudolne tłumaczenia Pettigrewa.

– Wcale nic takiego nie powiedziałem! – zaprzeczał, z sekundy na sekundę robiąc się coraz bardziej czerwony na twarzy.

Pokręciłam głową i złapałam za kubek z gorącą herbatą. Otworzyłam tylnie drzwi domu, po czym wyszłam na podwórko. Zimne powietrze natychmiast omiotło moją twarz, a mi to wcale nie przeszkadzało.

*** 

Na zewnątrz przebywałam już więcej niż piętnaście minut. Zafascynowana obserwowałam taniec płatków śniegu, które spiralnymi ruchami opadały na ośnieżoną ziemię, niknąc w bieli. W już i tak zmarzniętych dłoniach trzymałam kubek z herbatą, która już dawno zdążyła się ochłodzić. Mimo tego nie chciałam wypuszczać go z rąk. Wydawało mi się, że jeśli go upuszczę, moje życie pęknie jak dryfująca bańka mydlana.

Serce rytmicznie uderzało mi o klatkę piersiową, a po poprzednim biciu pozostawało tylko echo. Bez tego małego i drobnego ruchu nie byłoby życia, nie było by ludzkości. Jeden gest mógł zrobić tak wiele, więc dlaczego czasami nie korzystamy z szansy nam danej? Czy potrafilibyśmy powiedzieć w przeciągu jednej sekundy coś, co tak bardzo chcielibyśmy wyjawić?

Jednak jedno zaklęcie, niewybaczalne słowo i zwykłe machnięcie różdżką potrafi zniszczyć całe życie człowieka. Dwa słowa mogą sprawić, aby serce już nigdy nie zabiło nam w pierś. Wystarczyłoby, żeby człowiek już nigdy nie spojrzał na ten świat, aby wykrzesał ducha. Avada Kedavra, a żywa istota nie wyda już z siebie żadnego dźwięku, nie zaczerpnie już więcej tchu, a ostatnie co zobaczy to szybujące w jej stronę zielone światło.

Każdy potrzebuje wsparcia i miłości, jednak zło coraz bardziej pogrąża świat w ciemności, a Czarny Pan coraz bardziej zagłębia się w oblicze Czarnej Magii. I to jest okropne. Ten-Którego-Imienia-Nie-Można-Wymawiać swoją działalność rozpoczął paręnaście lat temu, jednak w ostatnich czasach stał się tak popularny. A do jego kręgów coraz więcej osób przystępuje.

Ślizgoni z Gryfonami toczą odwieczną walkę. Te dwa domy różnią się tak bardzo, poglądy w nich są zupełnie odmienne. Podopieczni Gryffindora nienawidzą się ze Ślizgonami, a Ślizgoni nie cierpią Gryfonów. Czy mogłoby być kiedyś inaczej? Wydaję mi się, że nie.

Na myśl od razu przyszedł mi Severus Snape, najlepszy przyjaciel Lily Evans. Robi z siebie ofiarę losu, a tylko nieliczni potrafią dostrzec, że to on prowokuje, jako pierwszy wyciągając różdżkę. Poza tym Snape krąży wokół Mulcibera i Avery’ego, najgorszych ze wszystkich Ślizgonów. Prychnęłam cicho przed nosem. Czasami zastanawiałam się, czy nauczyciele w Hogwarcie są ślepi czy po prostu nie chcą widzieć dziwnego zachowania podopiecznych domu węża.

Spojrzałam wysoko w niebo. Księżyc, który był dopiero co po pełni, otoczony był szeregiem gwiazd, które oświetlały Dolinę Godryka. Nie mogłam się doczekać powrotu do Hogwartu, bardzo chciałam się znaleźć w magicznym świecie. Moim świecie.

– O czym myślisz? – usłyszałam za sobą spokojny głos, przez który na moich ustach pojawił się delikatny uśmiech.

Cichy szelest butów świadczył o tym, że Remus podszedł bliżej. Odwróciłam się do niego, badając jego postać wzrokiem. Jego brązowe włosy targał delikatny podmuch wiatru. Miodowe tęczówki miał utkwione we mnie, a ja dostrzegłam, że przestępuje z nogi na nogę. Uśmiechnęłam się na ten widok, po czym odsunęłam się, robiąc mu tym samym miejsce. Chłopak od razu zajął wolną przestrzeń.

– A więc? – zapytał, a jego brwi powędrowały wysoko do góry. – Wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko. W końcu jesteśmy przyjaciółmi – dodał, szturchając mnie ramieniem.

– O niczym konkretnym – odparłam wymijająco. – Dlaczego tu przyszedłeś?

Remus wzruszył ramionami, na co ja zaśmiałam się cicho. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu. Po pewnym czasie przybliżyłam się do Remusa, kładąc swoją głowę na jego barku. Ciepłe ręce Lupina powędrowały do moich, przez chwilę mi je przytrzymując. W duchu dziękowałam mu za taki drobny gest.

– Jak się macie, zakochani? – na podwórko zawitał Black, szczerząc te swoje zęby.

Spojrzałam na niego spode łba. Mimo tego, że nie starał się być przystojnym, w tamtym momencie właśnie taki był. Jego cera stała się jaśniejsza, a przydługie włosy okalały jego twarz. Szare oczy z rozbawieniem obserwowały scenę, która właśnie się rozegrała.

– Zaraz wracam – bąknął Remus, patrząc się na swojego przyjaciela. Już po chwili go nie było.

– No więc, Rouly – powiedział Syriusz, zajmując miejsce Remusa – jak się masz?

– W porządku – burknęłam, nie patrząc mu w oczy.

– Och, Rouly, Rouly. Znam cię na tyle długo, że potrafię zobaczyć, że coś cię trapi. Może się – tutaj zrobił przerwę na krótki śmiech – zakochałaś?

Moje policzki pokryły się szkarłatem. Ja? Zakochana? To jakieś totalne bzdury. Niedorzeczność. Kątem oka zobaczyłam, jak Black uśmiecha się kpiąco.

– Nie wygaduj bzdur – powiedziałam szybko.

– W takim razie – kontynuował – jeśli coś cię trapi to to wykrzycz. Jest duże prawdopodobieństwo, że tutaj nikt nie zwróci uwagi na wydzierającą się świruskę.

Popatrzyłam się na niego z niedowierzaniem. Powinnam zrobić listę niedorzecznych słów, które Black wypowiedział. Więc co mnie skłoniło do wstania? Nie mam pojęcia. Przeszłam parę stóp, brodząc po kolana przez śnieg. Kątem oka spojrzałam na Syriusza. Uśmiechnęłam się drwiąco, po czym odwróciłam się tak, by patrzeć w szare oczy Blacka.

– BLACK TO NAJWIĘKSZY IDIOTA CHODZĄCY NA TYM ŚWIECIE! – krzyknęłam, po czym zgięłam się wpół od śmiechu.

Syriusz tylko pokręcił głową, uśmiechając się po Huncwocku. Jednym susem pokonał odległość, która nas dzieliła, po czym przerzucił mnie przez ramię. Próbowałam krzyczeć i się wyrwać, jednak wszystko na marne. Po chwili wylądowałam w wielkiej zaspie śniegu. Oburzona skrzyżowałam ręce na piersi, posyłając mu spojrzenie godne samej profesor McGonagall.

– Jesteś kretynem! – krzyknęłam, jednak po chwili na moich ustach pojawił się uśmiech.

– ROULY JEST NAJWIĘKSZĄ Z NAJWIĘKSZYCH  IDIOTEK NA ŚWIECIE! – wrzasnął.

Zaczęłam go gonić, jednak niewiele to pomogło, ponieważ śnieg skutecznie mnie zatrzymywał. Jednak w końcu go dogoniłam. Wskoczyłam mu na plecy i zaczęłam mu wmasowywać w twarz śnieżkę, którą niezdarnym ruchem uformowałam zanim go dogoniłam.

Po chwili z domu wychylili się pozostali Huncwoci (Peter był dalej czerwony jak piwonia). Wszyscy dołączyli do naszej bitwy. Nie zwracaliśmy uwagi na przeraźliwy chłód, nikt z nas nawet nie pomyślał o założeniu kurtek.

Zabawa się skończyła, gdy James wrzucił mi za bluzkę śnieg. Z zimna zaczęłam tak głośno krzyczeć, że aż paru sąsiadów wychyliło się za okno grożąc, że wezwą policję za zakłócanie spokoju. Jednak nikt z nas nie przejął się tym zbytnio, a dla mnie liczyła się zemsta. Próbowałam wepchnąć Pottera w największą z zasp, jednak wyszło na to, że to ja tam wylądowałam.

Po tym niefortunnym zdarzeniu zziębnięci wróciliśmy do domu. Pędem pobiegliśmy do kominka, pragnąc się ogrzać. Jednak my zawsze mamy pecha. Akurat w tym samym momencie, państwo Potter wrócili z pracy.

Pani Potter spojrzała się na nas przerażona. Jej orzechowe oczy prawie wyszły z orbit, a brązowe włosy wymknęły się spod koka, gdy zaczęła gwałtownie kręcić głową. W błyskawicznym tempie Euphemia Potter zaparzyła nam herbaty. Równie szybko wysuszyła nam ubrania i otuliła szczelnie z pięcioma kocami. Na jej twarzy było widać mnóstwo zmarszczek zmartwienia.

– Mamo… To nic takiego! – burknął po raz setny James. – Przecież nic nam nie jest!

– James, myślałam, że jesteś odpowiedzialny! – powiedziała nerwowo pani Potter. – Poza tym myślałam, że wychowałam cię tak jak trzeba. Kultura wymaga, abyś przedstawił swoją koleżankę.

Na wspomnienie o mnie oblałam się szkarłatnym rumieńcem. Wstałam z miejsca i wyciągnęłam wolną dłoń do mamy Jamesa. Kobieta spojrzała na mnie dobrodusznie, a w jej oczach zaszkliły się łzy.

– Proszę mi wybaczyć. Jestem Kate Rouly – przedstawiłam się. Poczułam, jak James stanął koło mnie.

– Jest dla nas jak siostra – dodał chłopak, mierzwiąc mnie po włosach. – Nie miała gdzie iść, a was wczoraj nie było całą noc, więc się zgodziłem, żeby przenocowała u nas. Nie gniewaj się.

– Nie gniewaj się! – zawołała pani Potter, a ja poczułam się tak, jakbym z sekundy na sekundę coraz bardziej się kurczyła. – Nie bądź niepoważny, James! Kochana – kobieta zwróciła się do mnie – możesz u nas zostać ile tylko zechcesz. Zawsze miło jesteś widziana w naszym domu – powiedziała, po czym zamknęła mnie w mocnym uścisku.

Do salonu nagle wszedł pan Potter. Widząc zaistniałą scenę zatrzymał się w półkroku i pomierzwił swoją bujną kruczoczarną czuprynę, która i tak była skierowana na wszystkie strony. Jego zielone oczy wyrażały totalne zdumienie. Był dobre parę cali wyższy od swojego syna i mogłam też dostrzec, że miał o wiele silniejszą sylwetkę od Jamesa.

– Och, Euphemio, w końcu będziesz miała z kim porozmawiać o kobiecych sprawach – powiedział żartobliwym tonem pan Fleamont Potter.

Pani Potter przewróciła oczami, po czym uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie. Poczułam się tak, jakbym miała drugą mamę.

***

Wieczorem, po wykwintnej kolacji, którą zaserwowała nam pani Potter, państwo Potter, Huncwoci oraz ja oglądaliśmy TV. Nie wiedziałam, w którym momencie złapałam tak dobry kontakt z rodzicami Jamesa. W pewnym momencie na ekran wstąpiła mugolska reporterka. Pan Potter pogłośnił odbiornik, dzięki czemu zdołaliśmy usłyszeć każde słowo.

Dzisiaj koło godziny pierwszej nad ranem na jednych z bristolskich ulic stało się coś, czego nie da się wyjaśnić. W jednej z opuszczonych alejek znaleziono pięciu ludzi, którzy niestety byli martwi. Udało nam się ustalić ich dane osobowe, wszyscy z nich wywodzili się z dobrych rodzin. Lekarze badają co było przyczyną śmierci tak dużej grupy osób. Udało nam się znaleźć świadka tego nieszczęsnego wypadku, jednak twierdzi on, że prawie nic nie pamięta.

– Pamiętam tylko zielony błysk światła! – powiedział świadek. – Proszę mnie nie dręczyć i zostawić w spokoju!

Kto stoi za tym dziwnym zjawiskiem? Przypominamy, że pod koniec września z nieznanych powodów zginęło piętnastu ludzi w Londynie. Co lub kto stoi za tymi atakami? Specjalnie wynajęte służby dalej pracują nad wyjaśnieniem wszystkich tajemniczych zgonów.

– Tak, dzisiaj w Ministerstwie mieliśmy niezły kocioł – powiedział pan Potter. – Parszywa sprawa, zabójstwo od zaklęcia niewybaczalnego. Robimy wszystko co w naszej mocy, jednak to nie jest takie łatwe wytropić sprawców tego zajścia.

Telewizor zgasł, przez co w pomieszczeniu zapanował mrok. Usłyszałam protestujący okrzyk Jamesa i mnóstwo pytań, które wypłynęły z jego ust.

– Żadnych pytań. Już, zmykajcie do łóżek! – rozkazała pani Potter.

Nieśpiesznie zaczęliśmy wracać do sypialni. W końcu dotarłam do pokoju gościnnego, a James wskazał mi, gdzie znajduje się jego pokój. Podziękowałam mu, po czym zamknęłam drzwi. Dostrzegłam, że pościel na łóżku się zmieniła, a ja po raz kolejny tego dnia stwierdziłam, że pani Euphemia Potter jest dla mnie jak druga mama.

*** 

Wskazówki tej nocy niemiłosiernie się wlekły. W moich myślach formowały się przerażające historie, a jedna gorsza od drugiej. Nie mogłam zasnąć, krążyłam po pokoju, rozglądając się z postrachem, jakby za chwilę ktoś miał wyskoczyć z komody i rzucić się na mnie. Jednak nic takiego się nie stało.

Tik, tak, tik, tak, tik, tak. Wiatr wiał tak gwałtownie, że było słychać jego ryk. Gałęzie drzewa co chwilę stukały w okno sypialni, przez co dostawałam gęsiej skórki. W końcu usiadłam na łóżku, otulając się szczelnie kołdrą. Przerażonym wzrokiem wpatrywałam się w okno. Czemu te gałęzie wyglądały jak ręce?

W popłochu chwyciłam różdżkę i wybiegłam z pokoju. Praktycznie sprintem dotarłam do pokoju Jamesa i zniecierpliwiona zaczęłam stukać w drzwi. Po jakiejś minucie w przejściu stanął James, patrząc się na mnie z osłupieniem.

– Kate? Co ty tu robisz tak późno? – zapytał, przecierając sobie policzek, na którym była odbita poduszka.

– Mogę z wami spać? – zapytałam szybko. – Nie…nie mogę zasnąć – wydukałam, widząc jego minę.

James oparł się o framugę, po czym poczochrał sobie czuprynę. Po dłuższej chwili na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech. Bez słowa przepuścił mnie w drzwiach, a ja posłałam mu wdzięczne spojrzenie.

W ciemności mogłam dostrzec, że pokój był średniej wielkości. Na ścianach wisiało pełno plakatów drużyny quidditcha. Dostrzegłam też mnóstwo chorągiewek. Na ziemi porozrzucane były ubrania i przybory szkolne.

– Musisz gdzieś się wcisnąć – powiedział James, wskazując na łóżko.

Nie wiedziałam, jak mam się tam pomieścić. Łóżko było na maksymalnie dwie osoby, jednak już leżały tam cztery, które były maksymalnie wciśnięte. Spojrzałam pytająco na Jamesa, jednak on tylko wzruszył ramionami i zajął swoje miejsce.

Ostrożnie przeszłam przez pokój, uważając, aby w nic nie nadepnąć. Łóżko ugięło się pod wpływem nacisku. Na czworaka przeszłam przez posłanie, po czym położyłam się, a raczej wcisnęłam, w małą szparę na środku. Weszłam pod kołdrę, natychmiastowo zamykając oczy. Przekręciłam się na bok i wtuliłam się w czyiś tors. Miałam nadzieję, że przez ten mały gest poczuję się choć trochę bezpieczniej.