20. Ponowna ceremonia przydziału

I kolejny rozdział napisany! ^.^ Dedykuję go wszystkim, którzy cierpliwie czekają! Moja wena powróciła i znajduję też trochę czasu na pisanie :) Mam nadzieję, że was nie zawiodłam nim. Rozdziały postaram dodawać przeciętnie co 1-2 tygodnie! :) Dziękuję za ponad 21 tysięcy wyświetleń! Życzę miłego czytania :) Dziękuję, że jesteście! :3

Pozdrawiam,

~V

__________________________________________________________

                Ciche tykanie zegara wybudziło mnie ze snu. Mimo że pragnęłam spać to nie byłam w stanie. Wspomnienia i wydarzenia ze wczorajszego dnia nie dawały mi spokoju. Baldachim w moim łóżku był zasłonięty, przez co nie wiedziałam, która jest godzina. Leżałam, spokojnie wpatrując się w biały sufit nad moją głową. Dla zabicia nudy zaczęłam liczyć każdą plamę, jednak gdy sen nie nadchodził, westchnęłam cicho i odsłoniłam zasłonę.

                Na mojej półce nocnej leżał słoiczek ze szkarłatnym płomyczkiem. Jego delikatny blask rzucał blade światło na otoczenie wokół mojego łóżka. Spojrzałam na swoje drobne dłonie spoczywające na moich udach. Blada skóra podświetlana była czerwonym odcieniem, dzięki czemu nabrała ona trochę koloru.

                Leniwie rozglądnęłam się po pomieszczeniu. Zza pozostałych baldachimów słychać było spokojne oddechy moich współlokatorek. Na ziemi leżały szaty i ubrania, w całym pomieszczeniu panował nieporządek. Na ścianach wisiały plakaty drużyn quidditcha oraz nasze zdjęcia.

                Wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Poczułam nieprzyjemny chłód, jednak nie cofnęłam się, zaintrygowana widokiem. Szyba pokryta była szronem, tak samo jak dzbanek i szklanka leżące na parapecie. Światło w chatce Hagrida było zgaszone, a z komina nie wydobywał się dym, co oznaczało, ze gajowy spał. Wszystko wydawało się tak cudownie piękne i spokojne.

                W końcu spojrzałam na zegar. Wskazówka właśnie przesunęła się na kolejną, pokazując godzinę 2:32. Spałam zaledwie 3 godziny, jednak byłam pewna, że już nie zasnę. Na palcach zaczęłam iść przed siebie. Przystanęłam przed piecem centralnym, z rozkoszą chłonąc jego cudowne ciepło. Po jakimś czasie odsunęłam się od niego i bezszelestnie weszłam do łazienki.

                Moje spojrzenie automatycznie powędrowało do lustra. Duże niebieskie oczy zdobiły ogromne wory pod oczami. Nos oraz policzki były zaczerwienione, a blond włosy opadały falami na ramiona i plecy. Ich końcówki sięgały już pośladków, przez co krytycznie zmierzyłam się wzrokiem.

                Bez zbędnego ociągania wyjęłam z jednej z szafek nożyczki, przez chwilę się nimi bawiąc. Zastanawiałam się, jaka ich długość będzie odpowiednia. W końcu obcięłam kawałek pukli, wyznaczając długość za łopatki. Włosy cicho opadły na kafelki, zdobiąc je blond kosmykami. Gdy skończyłam, wzruszyłam ramionami i jednym machnięciem różdżki sprawiłam, że wszystkie włosy zniknęły z posadzki.

                Wzięłam orzeźwiający prysznic, ciepłe krople spływały po moim ciele. Czoło oraz dłonie oparłam o chłodne kafelki i przez chwilę tak stałam. Mój oddech mieszał się z gorącym powietrzem. W końcu zakręciłam wodę i wyszłam spod prysznica. Następnie włożyłam na siebie szkolny mundurek oraz podkręciłam rzęsy.

                Wyszłam z zaparowanej łazienki, wzdrygając się. Od razu poczułam nieprzyjemny chłód, przez co wcisnęłam na siebie jeszcze jeden gruby sweter. Ostatni raz rzuciłam okiem na zegar, była 3:13. Pośpiesznie spakowałam swoją torbę na dzisiejsze zajęcia i opuściłam dormitorium.

                Moje kroki odbijały się echem po pustej klatce schodowej. Pokój Wspólny siał pustkami, a kominek był zgaszony, przez co musiałam mrużyć oczy, żeby dostrzec zarysy szkarłatnych mebli. Postacie z obrazów pogrążone były w śnie, a niektóre ramy były całkowicie puste. Ostrożnie, aby nie wpaść na żaden mebel, podeszłam do kominka i jednym ruchem różdżki go odpaliłam. Od razu po pomieszczeniu rozniosło się cudowne ciepło.

                Spojrzałam spokojnym wzrokiem na ogień. Iskry w kominku jak zwykle odprawiały swój niesamowity taniec. Wydawało mi się, że przedstawiają one cudowną sztukę teatralną. Czerwono-pomarańczowo-żółte przebłyski doskonale wpasowywały się do wystroju pomieszczenia. Ich ciepłe barwy zachęcały do podziwiania ich popisów. Już po chwili moje powieki stały się ciężkie, zasnęłam.

***

                Powoli rozchyliłam zaspane powieki. Zamrugałam parę razy i leniwie przeniosłam wzrok na zegar wiszący na ścianie, 4:25. Ziewnęłam, przeciągając się, przez co koc, którym byłam przykryta spadł na ziemię. Zainteresowana powoli podniosłam materiał, nie wiedziałam skąd on się tam znalazł. Zaintrygowana rozglądnęłam się po pomieszczeniu, jednak nie zastałam tam nikogo, oprócz szarego kota, który wylegiwał się na pufie niedaleko kominka.

                Starannie złożyłam koc i zostawiłam go na sofie. Z ciekawością rozglądnęłam się po pomieszczeniu, po czym ruszyłam w kierunku portretu Grubej Damy. Wiedziałam, że o tej godzinie nie można było wychodzić, jednak chciałam zażyć świeżego powietrza, a Wieża Astronomiczna była dla mnie doskonałym miejscem.

                Korytarze o tej porze były całkowicie puste, a ja modliłam się w duchu, aby nie spotkać jakiegoś nauczyciela, Filcha, czy nawet jego upierdliwej kotki, pani Norris. Nigdy nie wiadomo było, gdzie ta dwójka mogła się pojawić. Zawsze zdawało mi się, że Filch wyrasta z podłogi.

                Tylko pochodnie wiszące na ścianie oświetlały korytarze, dzięki czemu wiedziałam, gdzie znajdują się zbroje, przeszkody czy ewentualne pułapki. Starałam się iść jak najciszej, jednak nawet cichy szmer natychmiast rozchodził się po korytarzach. Szłam ukrytymi przejściami, na które rzadko kto zaglądał, ponieważ mało kto o nich wiedział.

                – A kogo my tu mamy?

                Serce podskoczyło mi gwałtownie do gardła, a żołądek ścisnął tak mocno, że chciało mi się wymiotować. Stanęłam w miejscu zaskoczona, a na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Nie miałam pojęcia, w którym momencie skuliłam ramiona, jakbym chciała być mniejsza. Dopiero po chwili zdałam sobie z tego sprawę, przez co wyprostowałam się i podniosłam dumnie głowę do góry. Bardzo powoli się odwróciłam, jednak na korytarzu byłam sama. Widząc dobrą okazję do ucieczki, okręciłam się na pięcie i omal nie krzyknęłam.

                – Ładnie to tak chodzić o tej godzinie po korytarzu?

                James uśmiechał się do mnie szeroko, a jego zmierzwione kruczoczarne włosy odstawały na wszystkie strony. Za okrawkami okularów orzechowe oczy posyłały mi rozbawione spojrzenia. Zdziwiłam się, gdy ujrzałam go już w szkolnej szacie. W jednej ręce trzymał srebrny, praktycznie przeźroczysty materiał, a w drugiej pożółkły pergamin.

                – James! Przestraszyłam się! – szepnęłam, a mój głos był o wiele wyższy niż mogłabym sobie zażyczyć. – A tak poza tym, kto to mówi? – dodałam z sarkazmem.

                Potter roześmiał się i pokręcił głową, jednak ja nie czekając na odpowiedź ruszyłam w kierunku Wieży Astronomicznej. Słyszałam za sobą ciche kroki Jamesa, po tylu latach łamania szkolnego regulaminu był doskonale wyszkolony w nocnych eskapadach. Po paru minutach wchodziłam po krętych kamiennych schodkach. Z trudem pchnęłam ciężką drewnianą klapę, która dzieliła mnie od świeżego powietrza.

                Gdy wystawiłam czubek głowy poza mury zamku, od razu moje włosy zostały rozwiane przez lodowaty wiatr. Zadrżałam, jednak szybko wyszłam na zewnątrz, zostawiając otwartą pokrywę. Po chwili ujrzałam w niej czuprynę Jamesa. Podeszłam do globusa i zakręciłam go wokół własnej osi.

                – A więc wyjawisz mi powód, dla którego złamałaś szkolny regulamin? – usłyszałam za sobą.

                – Chciałam zaczerpnąć świeżego powietrza – odparłam. – A ty?

                Usiadłam na skraju wieży, zimne powietrze nieprzyjemnie chlastało mnie w twarz, jednak nie zwracałam na to większej uwagi. Z ciekawością rozglądnęłam się dookoła. Drzewa w Zakazanym Lesie bujały się na boki, strącając ze swych koron cały śnieg.

                – Często tu przychodzę – wyjawił James, chyba nie zamierzał odpowiadać na moje pytanie.

                – Poważnie? Ja lubię obserwować wszystko z tego miejsca, szczególnie wiosną jest tu pięknie. Z góry wszystko wygląda inaczej – powiedziałam, uśmiechając się delikatnie.

                – Nie robisz tego zbyt często, prawda? – zapytał mnie, a ja posłałam mu pytające spojrzenie. – Rzadko na kogoś patrzysz z góry.

                Dałam mu kuksańca w bok, udając obrażoną, jednak James przez to roześmiał się. Przewróciłam oczami, jednak po chwili wyszczerzyłam do niego zęby. Chatka Hagrida wyglądała jakby ktoś wyciągnął ją ze świątecznej kartki. Gajowy trochę niechlujnie ozdobił swój domek lampkami, które przyciągały wzrok hogwartczyków.

                – Jak myślisz, James, czy Remus ma dziewczynę? – zapytałam, po czym natychmiast chciałam skoczyć z wieży.

                – Remus? Nasz Remus? – powiedział zaskoczony. – Skąd ci to przyszło do głowy?

                – Tak tylko się zastanawiam, bo dawno z nim nie rozmawiałam, a wam mówi wszystko – odrzekłam.

                – Już wiem o co ci chodzi! Chodzi ci o ten ślad szminki? – Potter roześmiał się, a jego głos potoczył się echem po okolicy. – Do naszego przedziału weszły jakieś dziewczyny i zaczęły się do nas przymilać. Chcieliśmy je spławić, więc na pożegnanie pocałowały nas w policzek – postukał się palcem w owe miejsce, przez co posłałam mu dziwne spojrzenie.

                Przewróciłam oczami, jednak kamień spadł mi z serca. Zadarłam mocno głowę do góry, na niebie świeciły ostatnie gwiazdy. Za niedługo słońce miało zawitać na błonia, wybudzając wszystkich ze snu. Zobaczyłam, jak mały jasny punkcik zmierza ku ziemi.

                – James, spadająca gwiazda, pomyśl życzenie! – krzyknęłam.

                Chłopak posłał mi pytające spojrzenie, jednak widząc moją determinacje, zamknął oczy i najwyraźniej zastanawiał się nad swoim życzeniem. Zapanowała między nami cisza

Chłopak posłał mi pytające spojrzenie, jednak widząc moją determinacje, sam po chwili zamknął oczy i najwyraźniej zastanawiał się nad swoim życzeniem. Zacisnęłam mocno kciuki oraz powieki. Zapanowała między nami cisza.

– O czym pomyślałaś? – zwrócił się do mnie James, patrząc na mnie z rozbawieniem.

– Nie można wyjawiać swoich życzeń, bo się nie spełnią – odparłam, posyłając mu delikatny uśmiech.

***

Minęły cztery dni, dzisiaj wieczorem miał się odbyć ponowny przydział dla naszego rocznika. Urzędnicy z Ministerstwa Magii chodzili po szkole, zapisując sobie notatki w grubych zeszytach. Jednak najbardziej irytujące było to, że machali różdżkami w stronę uczniów, poprawiając im tym samym szaty. Wszyscy chodzili po Hogwarcie jak na szpilkach.

Delikatne światło zdołało wedrzeć się do pomieszczenia, swoimi promiennymi rączkami oświetlając wnętrze. Lily siedziała zaniepokojona na łóżku, szarpiąc za kartki podręcznika od zaklęć. Od paru minut nie przewróciła stron, co oznaczało, że jest naprawdę zamyślona. Widząc, że jej się przyglądam posłała w moim kierunku delikatny uśmiech. Lily od paru dni spotykała się po zajęciach z Markiem, ale nie byli jeszcze ze sobą. Ponadto Evans musiała poświęcać swój czas także dla Snape’a, który nie był za bardzo zachwycony spotkaniami Marka z Evans. Wyczułam, że był o niego bardzo zazdrosny.

Weszłam do toalety. Od paru dni słabo spałam, dlatego zrobiłam wszystko, aby zatuszować wielkie cienie pod oczami. Zaczęłam ubierać się w szkolny mundurek, dopiero co wyprana koszula pachniała proszkiem do prania, a krawat w barwach domu lwa dodawał mi otuchy. Zaczęłam się zastanawiać, czy będę go jeszcze nosić, czy tiara ponownie przydzieli mnie do Gryffindoru? Miałam taką nadzieję. A nadzieja umiera ostatnia.

***

                Zajęcia minęły niespodziewanie szybkom nawet nudny wykład Binnsa wydawał się niezwykle ciekawy. Od powrotu do Hogwartu mijałam się z Lukiem i Remusem, widywałam ich czasami na korytarzach, jednak nie rozmawiałam z nimi. Wydawało mi się, że z żadnym z nich nie chciałam mieć jak na razie konfrontacji. Wolny czas spędzałam w bibliotece albo w dormitorium, przykryta po czubek głowy kocami. Jednak nauczyciele nie chcieli dawać nam chwili wytchnienia i zadawali tonę prac domowych. Przyprawiało mnie to o zawrót głowy.

W końcu nadszedł czas kolacji, a co z tym idzie, trzeba było ponownie zmierzyć się z rzeczywistością. McGonagall tak jak cztery lata temu zaprowadziła nas na sam środek Wielkiej Sali. Starałam się wyglądać dumnie, mówiąc sobie w myślach, że wszystko pójdzie dobrze i wszystko się uda, jednak w środku cała drżałam.

– Dokładnie jak cztery lata temu – usłyszałam obok siebie głos Remusa, przez co delikatnie drgnęłam. – Ładnie dzisiaj wyglądasz.

Moje policzki były równie czerwone jak barwy Gryffindoru. Z ciekawością przyglądnęłam się jego spokojnej twarzy, na której widać było wyraźne oznaki zmęczenia. Jednak w jego miodowych tęczówkach ujrzałam radosne ogniki, brakowało mi ich.

– Będziemy mogli porozmawiać? Bez unikania, nie zaprzeczaj, unikasz mnie – powiedział.

– Wcale nie! Nie unikam cię, po prostu trudno cię znaleźć – widząc jego spojrzenie, przewróciłam oczami. – Porozmawiamy, ale później.

                – Barden, Jessica.

                Tiara łagodnie opadłą na jej kasztanowe włosy, praktycznie zasłaniając przestraszone brązowe oczy. Po chwili nakrycie rozwarło swoje „usta”, wykrzykując: „Hufflepuff!”. Rozwarłam usta w zdziwieniu, byłam pewna, że Jessica zostanie w Gryffindorze. W jej brązowych tęczówkach zaszkliły się łzy, kiedy ze smutkiem spojrzała na twarz każdego z nas. Natychmiast odwróciłam wzrok, nie chcąc widzieć jej wyrazu twarzy.

Ceremonia trwała nadal, a kolejne nazwiska były wyczytywane przez profesor McGonagall. Slytherin, ponownie Slyhterin. Hufflepuff, Ravenclaw.

               – Black, Syriusz.

                Jego półdługie czarne włosy opadły z nonszalancją na czoło, a koszula miała parę guzików rozpiętych, przez co na Wielkiej Sali można było usłyszeć ciche wzdychania damskiej części szkoły. Tutaj ludzie z Ministerstwa nie mogli nic zdziałać. Black z delikatnym uśmiechem usiadł na trójnożnym stołku. Tiara opadła mu na głowę i po krótkim czasie wykrzyknęła:

– GRYFFINDOR!

                Syriusz dumnym krokiem przeszedł przez Wielką Salę i usiadł przy stole Gryffindoru. Widząc moje spojrzenie, uśmiechnął się szeroko i pokazał mi kciuki w górę. Odwróciłam wzrok, wpatrując się w ceremonię.

                – Burrell, Dominic.

                Pulchny chłopak usiadł na stołku, uśmiechając się delikatnie. Tiara na jego głowie tkwiła zaskakująco długo, gdy w końcu oznajmiła, że trafia do Gryffindoru. Zanim zdążyłam mu się dokładniej przyjrzeć, chłopak zniknął w wirze uczniów. Ceremonia trwała nadal, przez co dowiedziałam się, że Luke trafił do Ravenclawu.

                – Collins, Robyn.

                Na podest niepewnie weszła Krukonka, zmarszczyła czoło i odgarnęła niesforny kosmyk z czoła. Usta wykrzywiła w grymasie, miałam wrażenie, że nie potrafi cieszyć się ze swojego życia. Zdziwiłam się, gdy tiara wykrzyknęła „Gryffindor”. Natychmiast wytężyłam wzrok, stając na palcach. Na jej nosie spoczywały okulary. Blond włosy miała spięte w kucyka, a w zielonych oczach czyhała obojętność. Powoli udała się do stołu Gryffindoru, gdzie została powitana z entuzjazmem.

                Uważnie oglądałam przydział. Wiele osób trafiało do innych domów, a gdy McGonagall wyczytała nazwisko Lily, natychmiast na nią spojrzałam. Wolno podeszła do tiary, po czym usiadła na krzesełku. Gdy tylko tiara dotknęła jej rudych włosów, od razu wykrzyknęła: „GRYFFINDOR!”. Dziewczyna uśmiechnęła się i podążyła w stronę stołu, wcześniej posyłając mi zachęcające spojrzenie.

                Parę minut później wszystko się zmieniło. Jonh Krusher oraz David Craisse trafili do Hufflepuffu, natomiast Fred Jankes został przeniesiony do Ravenclawu. Zaczęłam w myślach wyliczać Gryfonów: Robyn Collins, Lily Evans, Rose Hope, Alice Kingston, Syriusz Black, Josh Exel, Greg Hood.

                – Lake, Maura.

                Z Maurą rzadko rozmawiałam, jednak wiedziałam, że jest ona najlepszą przyjaciółką Dorcas Meadowes. Miała niebieskie oczy i blond włosy, które sięgały ramion. Na twarzy miała ostry makijaż, gdy włożyła na głowę tiarę zapanowała złowroga cisza, a napięcie można by kroić nożem.

                – SLYTHERIN!

                Wszyscy zamarli, a ja zdumiona wpatrywałam się w jej kamienną twarz. Nie mogłam pojąć tego, jak ona mogła trafić do domu węża. Dorcas krzyknęła zaskoczona, zasłaniając sobie usta dłonią. Próbowała złapać kontakt wzrokowy ze swoją przyjaciółką, jednak na marne.

                Bez tchnienia oglądałam tiarę przydziału. Nawet nie zwróciłam uwagi na to, że do Gryffindoru trafiły dwie nowe osoby: Karen Lynch oraz Caleb Odgen, wiedziałam tylko, że do domu lwa ponownie zostali przydzieleni Mary MacDonald, Dorcas Meadowes, Remus Lupin, Frank Longbottom, Peter Pettigrew i James Potter.

                – Rouly, Katherine.

                Nerwowo przygryzłam wargę i cała się trzęsąc ruszyłam do krzesła, a serce głośno łomotało w moją klatkę piersiową. McGonagall uśmiechnęła się do mnie zachęcająco, już po chwili tiara opadła na moje włosy. Nie musiałam długo czekać, by usłyszeć jej cichy szept.

                – Witaj, Kate. A więc dowiedziałaś się prawdy o swoich rodzicach, Hufflepuff oraz Ravenclaw. Połączyła ich naprawdę wielka miłość, pamiętam jak przydzielałam ich do domów, byli zachwyceni. Więc dlaczego ty się lękasz? – zapytała, jednak chyba nie oczekiwała na odpowiedź z mojej strony. – Tęgi umysł, kreatywna, inteligentna, mądra, chociaż nie bardzo skora do pracy – prawie się zaśmiałam na to stwierdzenie. – Ale też miła, skromna i chętna do pomocy. Jednak jest tu coś jeszcze innego, duma, szczerość i szlachetność, a także niebywała odwaga – tiara zamruczała mi cicho do ucha.

                RAVENCLAW, HUFFLEPUFF CZY GRYFFINDOR.

                – Prawdziwych przyjaciół na całe życie nie powinno się rozdzielać – szepnęła, po czym wykrzyknęła – GRYFFINDOR!

                Zawirowało mi w głowie ze szczęścia. Mój żołądek wykonał parę przewrotów, zacisnęłam mocno powieki, myśląc, że jest to jakiś cudowny sen. Mogłam z dumą nosić godło lwa na piersi.

***

W ciszy weszliśmy do Wieży Gryffindoru i dopiero wtedy odetchnęliśmy z ulgą. Dziewczyny szybko skierowały się do dormitorium, dlatego chciałam iść za jej przykładem, jednak dostrzegłam, że dwie nowe dziewczyny rozglądają się z ciekawością po Pokoju Wspólnym.

                Szkarłatne ściany okrągłego pomieszczenia sprawiały, że czułam spokój, ale także przyjemne ciepło. Z kominka wesoło buchał ogień, czerwone fotele doskonale pasowały do wystroju naszego domu. Z obrazów postacie ciekawsko spoglądały na Gryfonów. Na środku pomieszczenia leżał szkarłatny dywan, na którym teraz trzecioroczni siedzieli, głośno rozmawiając.

                Dostrzegłam kątem oka, jak dziewczyny przyglądają mi się z zainteresowaniem. Szepnęły coś do siebie, po czym podeszły do mnie, z zawstydzeniem spuszczając głowę.

                – Hej – powiedziała jedna z nich, uśmiechając się delikatnie. – Nazywam się Robyn, a to jest Karen, no wiesz, te nowe – zaśmiała się nerwowo.

                – Tak, wiem – posłałam im zachęcające spojrzenie. – Pokazać wam dormitorium? Zobaczycie, szybko przywykniecie do nowej sytuacji.

                Sama byłam ciekawa z kim będę dzielić dormitorium, dlatego pewnym krokiem ruszyłam w stronę schodów i zaczęłam podążać w górę. Karen oraz Robyn szły obok mnie, przez co mogłam się im dokładniej przyglądnąć.

                Robyn była trochę wyższa ode mnie. Na jej nosie spoczywały okulary w grubej oprawce, a blond włosy ze złotymi refleksami praktycznie wymknęły się z jej luźnego kucyka. Zielone tęczówki skierowane były na schody, a czoło miała zmarszczone. Dalej miała smutny wyraz twarzy.

                Karen była od niej zupełnie inna. Bursztynowe oczy posyłały pewne siebie spojrzenia. Piaskowe włosy falami opadały na plecy, a grzywkę miała spiętą z boku głowy. Na lekko zadartym nosie dostrzegłam parę piegów.

                – Czy Evans naprawdę jest taka zła jak wszyscy mówią? – zapytała mnie w pewnym momencie Robyn, przez co zatrzymałam się gwałtownie.

                – Lily? Zła? – zapytałam z niedowierzaniem. – Evans jest najwspanialszą osobą, jaką poznałam. Jest cudowną przyjaciółką i zawsze ci pomoże – odparłam.

                W końcu dotarłyśmy pod drzwi z

                -Tak, od pierwszego roku naprawdę się polubiłyśmy. Lily jest naprawdę wspaniałą przyjaciółką. I bardzo pomocną osobą. Na pewno się o tym przekonasz. – powiedziałam.

                W końcu dotarłyśmy pod drzwi z tabliczką IV roku. Szybko zbadałam listę, marszcząc przy tym czoło.

COLLINS ROBYN

EVANS LILYANNE

HOPE ROSALINE

KINGSTON ALISON

LYNCH KAREN

MACDONALD MARY

MEADOWES DORCAS

ROULY KATHERINE

                

                – Dziwne, przecież w dormitorium mieści się najwyżej 6 osób – powiedziałam do siebie.

                Nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Od razu w oczy rzuciła mi się ilość łóżek. Pokój został minimalnie powiększony, aby zmieściły się dodatkowe meble. Pod jednym z łóżek leżał mój kufer, od razu dostrzegłam, że znajduje się ono obok posłania Lily. Wszystkie rzeczy zostały spakowane, a ściany były zupełnie puste.

                Lily siedziała już na swoim łóżku, marszcząc brwi. Evans pisała esej z transmutacji na całą rolkę pergaminu, przez co rudowłosa nie miała zadowolonej miny. Co jakiś czas przysuwała do siebie podręcznik od transmutacji, próbując cokolwiek zrozumieć, no tak, Lily nie pojmowała transmutacji. Włosy ciągle spadały jej na czoło, przez co dziewczyna nerwowo zakładała je za ucho.

                Rose leżała na łóżku i z nieodgadnioną miną wpatrywała się w sufit. Czarne oczy były puste, a ciemne włosy opadały na poduszkę, okalając jej porcelanową twarz. Nie rozmawiałam z nią od czasu, kiedy ją spotkałam w domu dziecka.

                Alice zajęła się wkładaniem rzeczy do szafy. Było to sprytnym posunięciem, ponieważ później mogło nie być miejsca. Jej brązowe krótkie włosy opadały luźno na ramiona, a prosta grzywka była trochę rozczochrana. Szare oczy z ciekawością rzucały krótkie spojrzenia na Robyn oraz Karen. Gdy napotkała wzrok Lynch, posłała jej delikatny uśmiech.

                Mary krzątała się po dormitorium, prawdopodobnie czegoś szukając. Na jej łóżku dostrzegłam pergamin, pióro oraz kałamarz. Na jej pracy znajdował się olbrzymi kleks, który z sekundy na sekundę robił się coraz większy, zakrywając słowa widniejące na pergaminie. W końcu jej brązowe włosy mignęły mi ostatni raz. Wskoczyła szybko na łóżko, wyrządzając tym samym jeszcze gorszą szkodę, ponieważ kałamarz wywrócił jej się na zadanie. Czekoladowe oczy posłały smutne spojrzenie w kierunku pergaminu. Ociągając się, zmięła go i wyrzuciła go do kosza.

                Dorcas siedziała zatroskana na parapecie. Jej śniada cera straciła swój naturalny blask, a w piwnych oczach dostrzegłam smutek. Pierwszy raz w życiu widziałam Meadowes w takim złym stanie, ponieważ zazwyczaj była pełną życia, uśmiechniętą osobą. Mimo to rozumiałam jej niepokój, jej najlepsza przyjaciółka trafiła do Slytherinu, wrogiego dla nas domu.

                Podobno nie wszyscy Ślizgoni są okropni, jednak sam fakt, że Gryfon rozmawia ze Ślizgonem jest źle postrzegany przez uczniów. Przyjaźń Lily i Snape’a jest najpopularniejszym przykładem, nikt nie ma pojęcia, jak oni mogą ze sobą spędzać czas.

                Westchnęłam cicho i ruszyłam w kierunku mojego łóżka. Pociągnęłam mój kufer w stronę jednej z szaf, po czym zaczęłam układać tam moje ubrania. Po jakiś 30 minutach wszystkie rzeczy były na swoich miejscach, książki spoczywały w mojej półce nocnej, a do szuflady wcisnęłam pamiętniki mojej mamy. W końcu wyciągnęłam z kufra słoiczek z płomykiem.

                – Do czego ci to służy? – zapytała Robyn.

                Wszystkie osoby, które przebywały w dormitorium skierowały na nią spojrzenie, przez co się trochę zmieszała. Ostrożnie postawiłam słoik na półce nocnej, delikatny płomyczek świecił w pokoju cały dzień, a gdy położyło się na nim dłonie można było poczuć delikatne pulsowanie i ciepło pod palcami. Sprawiało wrażenie, jakby trzymało się w dłoniach serce.

                – Czasami mam koszmary – powiedziałam wymijająco – on mnie uspokaja.

Zapanowała chwilowa cisza. W końcu postanowiłam wziąć się za pracę i robienie zadań domowych. Wyciągnęłam więc zwój pergaminu, a na moim łóżku natychmiast znalazło się pełno ksiąg.

***

Wybiła godzina 21, co oznaczało, że uczniowie z IV roku nie mogli już wychodzić z Wieży Gryffindoru. W dormitorium byłam tylko ja z Rose, która już od dawna spała. W końcu postawiłam ostatnią kropkę na pergaminie. Poczekałam, aż papier wyschnie, po czym zwinęłam pracę w rulonik i wrzuciłam do mojej szkolnej torby. Wyprostowałam się, od razu poczułam bolącą mnie szyję. Jęknęłam cicho i zaczęłam masować zdrętwiałe miejsce.

 Mary i Alice wyszły wraz z Karen i Robyn, aby pokazać im Pokój Wspólny i okolice w pobliżu Wieży Gryffindoru. Collins jednak była ciągle przybita i nawet jeśli dostrzegłam na jej ustach uśmiech, jej oczy pozostawały bez wyrazu. Zastanawiałam się jaka jest tego przyczyna.

Lily poszła się spotkać ze Snapem. Ślizgon coraz bardziej był zazdrosny o rudowłosą, twierdził, że spędza z nim mało czasu, dlatego Evans postanowiła się z nim spotkać. Oboje wyszli na hogwarckie błonia, ponieważ Gryfonka wzięła ze sobą kurtkę.

Dorcas poszła się spotkać z Maurą, zaraz po tym, jak Lake przysłała jej wiadomość przez sowę. Meadowes od razu zniknęła z Wieży Gryffondoru, nie zważając na późną godzinę.

Dorcas jakąś godzinę temu wysłała list do Maury. Gdy otrzymała od niej odpowiedź, od razu wybiegła z dormitorium, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu.

Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem. Do pomieszczenia weszła Mary. Spojrzałam na nią z zainteresowaniem, jednak po chwili przymknęłam powieki i opadłam na poduszki.

– Kate, Remus cię szukał – usłyszałam głos Mary.

Gwałtownie otworzyłam oczy, kierując na nią spojrzenie niebieskich tęczówek. Wyprostowałam się gwałtownie, a w głowie zaczęło mi szumieć.

– Nie wiedział gdzie cię szukać, więc powiedziałam mu, że jak cię spotkam to ci to przekażę. Mówił, że jest to pilne, z tego co wiem teraz siedzi w Pokoju Wspólnym – dodała, uśmiechając się delikatnie.

Przez moją głowę przebiegło tysiące myśli, zaczęłam masować sobie palcami skronie. Byłam bardzo zmęczona, ale nie mogłam cały czas unikać Remusa i wymigiwać się od rozmowy, którą i tak musieliśmy przeprowadzić. Poza tym Huncwoci mieli jakiś sposób, że mogli znaleźć każdego. Westchnęłam zrezygnowana i wstałam z posłania.

Z dormitorium wyszłam idealnie, żeby usłyszeć „Evans, umówisz się ze mną” i krzyk Lilki „SPADAJ POTTER”. Uśmiechnęłam się i zaczęłam schodzić powoli po schodach. W połowie drogi na dół zatrzymałam się, opierając czoło o zimną ścianę. Westchnęłam cicho, niezdolna do wykonania kolejnego kroku.

– Kate, wszystko w porządku? – usłyszałam zaniepokojony głos Lily.

Przeniosłam wzrok na jej zmartwioną twarz. Uśmiechnęłam się do niej delikatnie i niepewnie kiwnęłam głową. Wyprostowałam się i opuszkiem palca przetarłam sobie powiekę, tym samym rozmazując sobie tusz. Zmarszczyłam brwi i westchnęłam ciężko.

– Widziałaś w Pokoju Wspólnym Remusa? – zapytałam.

                W jej zielonych oczach dostrzegłam nutkę zrozumienia, ale także rozbawienia. Z ociąganiem zaczęła przyglądać się swoim paznokciom, zrywając z nich resztki lakieru. Na jej nosie oraz czole pojawiły się zmarszczki, które uwydatniały jej piegi.

                – No tak, siedzi przy kominku – na jej twarzy pojawił się dziwny grymas, przez co posłałam jej rozbawione spojrzenie. – Razem z Pettigrewem, nadętym panem Blackiem i najgorszym z nich wszystkich Głupotterem – dodała, przewracając oczami.

                Zrobiłam to samo, jednak zaśmiałam się cicho. Ten dźwięk natychmiast odbił się echem po pustym korytarzu, które prowadziło do dormitoriów. Zamilkłam, gdy usłyszałam czyjeś kroki. Z zaciekawieniem spojrzałam na Karen, która uśmiechała się delikatnie.

                – Och, cześć – powiedziała, gdy nas zobaczyła. – W Gryffindorze wcale nie jest tak źle. Tutaj wszyscy się traktują jak rodzina, naprawdę! W Hufflepuffie nie jest aż tak ciekawie, niby wszyscy zwracają się do siebie z szacunkiem i są dla siebie mili, jednak tutaj jest zupełnie inaczej.

                – To dobrze, że ci się tu podoba – odparła Lily, uśmiechając się do niej.

                – Wszystko byłoby fajnie, tylko teraz będę musiała dłużej iść do Wielkiej Sali. Wieża Gryffindoru jest strasznie daleko! – dodała, po czym ostatni raz się do nas uśmiechnęła i ruszyła na górę.

                – Mogę cię o coś prosić? – zapytałam, gdy usłyszałam ciche skrzypienie zamykanych drzwi w naszym dormitorium.

                Lily uniosła wysoko brwi, a w jej zielonych tęczówkach dostrzegłam zaciekawienie. Spojrzała się na mnie podejrzliwie, jednak po chwili kiwnęła prawie niezauważalnie głową. Uśmiechnęłam się do niej ciepło, wyrażając tym samym swoją wdzięczność.

                – Poszłabyś do Remusa i powiedziała mu, że się źle czuję? I że porozmawiam z nim jutro? Dzisiaj nie mam na to siły – westchnęłam.

                – Tak, pewnie – odparła, po czym zbiegła ze schodów.

                Westchnęłam po raz kolejny i opadłam na schody, przyglądając się z uwagą moim butom. Na rozmowę z Remusem musiałam mieć dużo siły, a takowej w tamtym momencie nie posiadałam.