Miniaturka "Wujek"

DZISIAJ WYPADA PIERWSZA ROCZNICA ZAŁOŻENIA MOJEGO BLOGA!

Chciałam wam wszystkim podziękować za czas poświęcony na to opowiadanie. Dziękuję też za każdy komentarz i 16 tysięcy wyświetleń. Są tu osoby, które przeżywały tą historię wraz ze mną od samego początku.  Bywało różnie, czasami dodawałam 4 rozdziały w miesiącu, raz na tydzień. Jednak były też momenty, gdzie rozdział nie pojawiał się przez nawet 2-3 miesiące. Chcę się wziąć w garść i w sierpniu dodać dużo notatek. Nie wiem ile z tego wyjdzie, nie mam pojęcia, czy do sierpnia pojawi się rozdział (10.07.2015r. jadę na trzytygodniowy obóz harcerski i nie będzie możliwości dodania czegokolwiek, ponieważ nie będę miała ani WI-FI, ani komórki, a tym bardziej laptopa przy sobie [bo gdzie bym to sobie podłączyła, do drzewa XD?]). Miniaturkę dedykuję Alissie, która skomentowała chyba każdy mój rozdział. Wszystkim wam jeszcze raz dziękuję. Mam nadzieję, że ta miniaturka pozwoli wam jeszcze bardziej zgłębić się w tajemnice rodziny Rouly. Pozdrawiam, V. 

___________________________________________________________________

             Sześciolatka poprawiła swoją torbę na ramieniu, przyglądając się zatłoczonej ulicy. Szkoła podstawowa, do której uczęszczała była niedaleko centrum Londynu. Budynek szkoły wznosił się za nią, a niektóre dzieci było słychać nawet w miejscu, w którym stała. Spojrzała przez ramię i ujrzała grupę chłopców, który wygłupiali się, próbując przypodobać chichoczącym dziewczynką. Dziewczynka zacisnęła usta w cienką linię i od razu odwróciła wzrok, znowu skupiając się na drodze. Całą siłą woli próbowała się nie rozpłakać. Ona od zawsze pragnęła być lubiana przez rówieśników. Próbowała się zaprzyjaźnić z paroma osobami, jednak wszyscy uważali, że jest inna, dlatego odtrącali ją i nazywali dziwadłem.

Sześciolatka zamknęła oczy, aby po chwili znowu je otworzyć. Już 5 minut temu powinni przyjechać po nią rodzice. Zawsze robili to o tej samej godzinie, w dodatku dzisiaj. Pewnie ich spóźnienie spowodowane było nadmiernym ruchem ulicznym, przez co tworzyły się korki. Nieco uspokojona rozluźniła się.

                Wzrok dziewczynki powędrował do otwartej torby, skąd wystawała jej ulubiona zabawka z najukochańszej książki, historii Kubusia Puchatka i jego przyjaciół. Jej ulubionym bohaterem tej bajki był Kłapouchy. Zawsze dziewczynce było żal tego niezdarnego, ciągle smutnego zwierzątka. Za każdym razem mu się nie powodziło, a jednak ten osiołek był ogromnie sympatyczny, przez co niepostrzeżenie wkradł się do serca małej Katie.

                Jego odpadający ogonek, przyczepiany pinezką i zdobiony śliczną, różową kokardką przyciągał wzrok każdego. Oklapłe uszy dodawały mu uroku, a szaroniebieska sierść była miękka i gładka, przyjemna w dotyku. Kate sięgnęła swoją drobną dłonią po misia. Gdy miała już go w swoich rączkach, zamknęła w potężnym uścisku. Nigdy nie zwracała uwagi na śmiechy złośliwych osób, ani na komentarze typu: „dać ci jeszcze smoczka”, ignorowała je.

                Dziewczynka kurczowo trzymała pluszaka, zastanawiając się, czy ona i rodzice zdążą na czas. Dzisiaj miała być premiera właśnie tego filmu, a ona bardzo chciała na niej być. Z rodzicami miała zarezerwowane najlepsze miejsca. Mogła tam spotkać parę sympatycznych osób i może któraś z nich polubiłaby jej „odmienność”. Szczerze mówiąc, ona sama nie wiedziała, dlaczego dzieciaki uważały ją za inną. Była taka sama jak oni.

                W pewnym momencie zaniepokojona rozglądnęła się. Wydawało jej się, że ktoś od dłuższego czasu ją obserwuje. Spojrzała we wszystkie kierunki, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Dorośli przechodzili obok, nie zaszczycając jej spojrzeniem, dzieciaki ze szkoły były zajęte sobą. Zacisnęła ponownie swoje dłonie na zabawce.

                Zebrał się wiatr, przez co długie włosy dziewczynki zafalowały. Od razu na ustach blondynki pojawił się uśmiech, a na policzkach zakwitł rumieniec, a towarzyszyły mu dwa urocze dołeczki, dodające dziewczynce uroku. Zamknęła oczy, ukrywając pod powiekami piękne, niebieskie oczy. Przypomniała sobie ponownie swoją ulubioną bajkę o Kubusiu Puchatku. Znała ją na pamięć i jakby ktokolwiek zapytał ją, co się stało w dowolnym momencie, odpowiedziałaby z prędkością karabinu maszynowego.

                Mała Rouly rozglądnęła się ponownie w poszukiwaniu samochodu jej rodziców. Niestety nie było go, ale za to zauważyła tym razem jakiegoś mężczyznę, który wpatrywał się w nią z intensywnością. Jego kasztanowe włosy pokryte delikatną siwizną falowały, a ciemnobrązowe oczy przeszywały dziewczynkę na wylot.

Blondynkę przeszedł dreszcz, chociaż wcale się nie bała. Odwróciła wzrok i znowu zaczęła się wpatrywać w zatłoczoną ulicę. Kątem oka spostrzegła, że pan, który jej się przyglądał zmierza pewnym krokiem w jej stronę. Zaniepokojona rozglądnęła się, zastanawiając, czy nikt nie mógłby jej przyjąć do swojego towarzystwa. Niestety nie.

                W końcu wysoki i gruby mężczyzna stanął przed nią, uśmiechając się delikatnie. Kucnął przy niej, a ona się wzdrygnęła. Nie widziała, kim jest ten człowiek i była pewna, że nie chce się przekonać. Jednak, gdy on tak przy niej był, wydawał się zadziwiająco znajomy.

                -Jak się miewasz, Kate? – zapytał łagodnym głosem.

                Dziewczynka zdziwiła się, że mężczyzna zna jej imię. Rozchyliła delikatnie malinowe usta, a jej jedna ręka chwyciła kurczowo torby, która swobodnie wisiała dziewczynce na ramieniu. Jeszcze bardziej była zaskoczona, gdy człowiek uśmiechnął się do niej.

                -Widzę, że rodzice ci o mnie nic nie mówili. – rzekł. – jestem Bernard, twój wujek. Rodzice dzisiaj nie przyjadą po ciebie. Kazali mi iść z tobą na tą bajkę…

                Dziewczynka zdziwiła się. Zaczęła teraz dostrzegać podobieństwo. Jej tata też miał kasztanowe włosy i brązowe oczy. Gdyby jej wujek schudł parę kilo, ujrzałaby, że są prawie tacy sami. Otóż jej ojciec miał brata. Nie przyznawał się do niego, bo był to wyjątkowo koszmarny człowiek.

                Oczy małej Katie napełniły się łzami, czyli tak długo wyczekiwany seans nie spędzi z rodzicami, tylko z wujkiem, którego w ogóle nie znała. Mężczyzna otarł jej łzy i przytulił do siebie. Przez ten gest dziewczynka poczuła się bezpieczna. Podała swoją drobną rączkę wujkowi, a on ją chwycił mocno i pociągnął za sobą.

                Szli bardzo długo ulicami. Niektórzy oglądali się za tą dwójką ludzi, dziwili się, że mężczyzna wręcz ciągnie małą blondynkę za sobą, a ona próbowała nadążyć za swoim wujkiem, coraz szybciej przebierając krótkimi nóżkami.

                Kate od kiedy pamięta była niska, zawsze była najmniejsza w całej grupie albo klasie, nawet na jej ulubionym zajęciu dodatkowym – baletu. Na pewno nie charakteryzowała się wysokim wzrostem i dużą ilością kilogramów. Ta urocza chudziutka blondynka ważyła bardzo niedużo, od zawsze uważano ją za chuderlaka, nawet nauczycielki w szkole pytały się, czy ona cokolwiek zjada. Pozornie nic nie jedząca Katie jednak pochłaniała więcej, niż czasami jej rodzice.

                -Wujku, może zamówimy taksówkę? – zapytała w końcu zadyszana. – za niedługo zacznie się seans, a to parę przecznic stąd.

                Wtedy mężczyzna nagle się zatrzymał, a w jego ciemnobrązowe oczy przepełnione były szaleństwem. Chwycił ją mocniej za drobną rączkę, ciągnąc w jakiś ślepy zaułek. Silny uścisk mężczyzny wręcz gniótł jej kości. Zapiszczała cicho, jednak od razu umilkła. Wujek Bernard rozglądnął się niespokojnie, w poszukiwaniu jakiejkolwiek żywej duszy, ale nikogo nie było w pobliżu. Uśmiechnął się obrzydliwie i wyciągnął coś z kieszeni.

                Ostry, srebrny nóż zalśnił pod wpływem blasku słońca. Przestraszona sześciolatka cofnęła się do tyłu, rozglądając we wszystkie strony i z zaskoczeniem wpatrując na mężczyznę. Ten człowiek był dla niej taki miły, a teraz wyglądał, jakby uciekł z domu dla psychicznie chorych. Wujek złapał ją mocno za ramię, przyciągając do siebie i uśmiechając się obleśnie. Dziewczynka zastanawiała się, jak człowiek może się zmienić z kochającego wujka, na nieczułego bandytę.

                -Jeśli to przeżyjesz. – wysyczał. – poślij pozdrowienia dla swoich zdradzieckich rodziców.

                I wtedy wbił dziewczynce ostrze w biodro, napotykając kość. Następnie pociągnął nóż gwałtownie w dół, robiąc głębokie rozcięcie, ciągnące się od biodra do połowy uda. Zaczęła płakać i piszczeć, leżała na ziemi, czując piekący ból. Jednak jej krzyk był prawie nikły, śmiech mężczyzny go zagłuszał. Psychopata słysząc kroki rzucił nóż obok sześciolatki i uciekł. Zostawił ją krwawiącą w zaułku.

                Dziewczynka wszystko pamiętała jak przez gęstą mgłę. Znalazła ją jakaś para nastolatków. Od razu zadzwonili po karetkę, pocieszali ją i mówili, że wszystko będzie w porządku. Parę razy traciła przytomność. Pamięta, że nastolatkowie mówili jej, żeby z nimi została, żeby nie zasypiała. Ale wszystko było od niej silniejsze. W szpitalu uśpili ją. Miała chyba 5 operacji, lekarze ledwie co ją uratowali. Rodzice obiecali pomścić brata taty dziewczynki. Mężczyznę złapano i wsadzono do jakiegoś więzienia.

                Kate nie chciała mieć nic wspólnego z mężczyzną. Bała się go. Wujek prześladował ją w snach, nie dawał jej chwili wytchnienia. W dodatku każdy koszmar był przeraźliwie realny. Nienawidziła ich, bała się spać w nocy. Ale co miała zrobić? Praktycznie każdej nocy budziła się z krzykiem. I tak jest do dzisiaj.